Escuela en andere leuke dingen

Buen dia!
Hoog tijd voor een update over Argentinië! Komt goed uit, want ik heb veel te vertellen. 
Vorige week maandag was namelijk mijn eerste schooldag. Officieel moet je om 7:15 s'morgens aanwezig zijn :(  Zo vroeg... Maar ja, het moet maar. Ik wilde natuurlijk niet te laat zijn voor mijn eerste schooldag, dus om half zeven stond ik op. Meteen mijn uniform aangedaan. Die bestaat (te bezichtigen bij de foto's) uit een wit shirt, grijze trui, en een grijs geruit/geblokt (zoveel verschil is het niet) rokje met gele, zwarte en witte lijntjes. Oh ja, en een panty voor onder het rokje, die me 's morgens nogal wat problemen opleverde, aangezien ik dácht dat het wel een goede maat was. Maar de panty was kort en de taille was smal, maar na wat gepruts was het me dan toch gelukt. Toen ik beneden kwam had Antonia, de schoonmaakster, al wat te drinken voor ons klaargezet. Thee voor mij (want dat vind ik wel lekker) en chocolademelk voor Jana en Aitana. Daarna kwam ik er tot mijn grote schrik achter dat de laatste twee ook alleen maar chocolademelk consumeren als ontbijt :o. Marcela eet altijd maar één of twee broodjes, en de broodjes zijn hier erg klein. Dus ja, ik eet telkens lekker veel bij het ontbijt, en dat is ook de enige reden waarom ik vanaf dat moment vroeger opsta dan de rest. Daarna was het tijd om naar school te vertrekken. Via Aitana had ik te horen gekregen dat het schoolhoofd had gevraagd of ik de Nederlandse vlag wilde meenemen (maar goed dat ik die op het laatste moment in mijn handbagage had gepropt), want iedere ochtend wordt de Argentijnse vlag gehesen, met een speciaal vlaggenlied, volgens mij heet het 'Aurora' (voor als je het wil horen, best vervelend nummer eigenlijk: https://youtu.be/KpTggP4GRgM) .Op het CAE zit ook een meisje uit Italië en zij had ook haar vlag bij zich. De Nederlandse en Italiaanse vlag werden onder de Argentijnse bevestigd, en Aurora en ik konden de drie vlaggen hijsen. Op die maandag wapperden drie vlaggen. Daarna (om 7:20 ongeveer) gingen we naar de lokalen om de lessen te starten. Toen ik binnenkwam was ik al meteen verbaasd, want alle meiden begonnen tafels te verschuiven tot de meest willekeurige en onlogische opstelling tot stand kwam, maar we zaten wel allemaal bij elkaar. We begonnen met Engels, dus dat was wel handig. Ze hebben hier trouwens vier keer per week tachtig minuten Engels. Tijdens deze lessen kon ik me voorstellen, en mochten de leerlingen me vragen stellen. Ik had eigenlijk al wel redelijk wat verteld en de helft kende me al van het weekend, dus er kwamen niet zo veel vragen meer. Omdat ze toch wel íets wilde vragen, vroeg een van de jongens of ik huisdieren heb. Oh ja, en dit was ik alweer bijna vergeten, maar aan de saaie kale muren hing een paarse poster met een welkomstbericht (zie de foto). Hier staat mijn AFS profielfoto ook op afgedrukt (nog best wel groot), en dat is echt zo'n supergeforceerde portretfoto. Maar het is wel heel leuk dat ze dat gedaan hebben :)
In het weekend was de naam Manosha Pandithakoralage ook al naar voren gekomen. Dus als aansluiting op mijn voorstel rondje, zei Aitana dat ik een vriendin heb met een hele lange naam, dus die moest ik nog even zeggen. Nadat ik de mond vol had uitgesproken, was iedereen nogal verbaasd en moest ik de naam ook nog op het bord schrijven en waar ze vandaan komt, echt grappig. 
En toen begonnen we met de les. We moesten in het werkboek een paar opdrachten maken met betrekking tot grammatica. Het was best makkelijk. Hierna gingen we ze bespreken, en we deden een rondje door het hele klaslokaal. De docent (die toevallig ook Marcela heet) vertelde nog dat we een toets hadden op woensdag. Ik hoefde hem niet te maken, want ten eerste was de toets in het Spaans, en ten tweede vond Marcela m'n Engels wel goed genoeg. In verband met zieke leerlingen, mensen die niet geleerd hadden en andere dingen had maar een klein deel van de klas de toets gemaakt. Tot op het heden heeft nog niet iedereen de toets gemaakt, en iedere les zegt Marcela, oké jongens, volgende maandag of woensdag (of een andere dag) moet het laatste deel van de klas de toets maken, uiterlijk. Haha nou dat gaat nog niet echt goed.
Ik dacht toen we Engels gehad hadden, nou dat was niet echt breinintensief, waarschijnlijk hebben we net de makkelijkste les gehad. Maar naarmate de schoolweek vorderde kreeg ik door dat de Engelse les tot de productievere lessen behoort. 
Na Engels hadden we biologie, maar de man die de les gaf deed eigenlijk vrij weinig en de leerlingen ook. De helft was in de weer met de mobiel en de andere helft was met elkaar aan het praten. In het Engels heb ik nog een beetje geklets met Aitana en een paar van haar vriendinnen. Ook zijn we begonnen met een woordenlijst aan te maken in mijn schrift, en op het moment bevat deze drie kantjes vol. De docent vond het helemaal niet erg dat niemand iets deed (wat betreft biologie), hij was ook de hele tijd aan het praten met de leerlingen maar niet over biologie.
 Oh ja, over de mobieltjes, dat is wel grappig. Ook al zijn de lessen niet altijd even productief, bij er lessen die dat wel zijn, vraagt de docent om je mobieltje in te leveren. Die moet je in een speciaal 'mobielbakje' doen, die samen met krijtjes en whiteboard stiften door een soort van conciërge worden afgeleverd s'morgens. De conciërge haalt ook de deur van het slot, en aan het begin van iedere les, checkt ze de aanwezigheid van de leerlingen. 
Sorry als ik alles een beetje chaotisch heb geordend, maar ik heb nou veel te vertellen en er schiet me telkens wel weer iets te binnen. Ik probeer het een beetje op chronologische volgorde te houden. Ik ga de eerste dag doornemen en daarbij alles wat er verder op school is gebeurd, want om nou iedere dag te beschrijven heb ik geen zin in en ik denk jullie ook niet om iedere schooldag te lezen.
En daarbij schiet me nog iets te binnen over de toetsen. Namelijk toen de Engels toets werd gemaakt, was het niet doodstil in het lokaal, er werd gewoon gepraat terwijl anderen de toets maakten. Ik had die woensdag toevallig mijn boek bij me, dus ik ging lezen ('de bijzondere kinderen van mevrouw Peregrin'). 
Na biologie hadden we gym. We moesten een stukje lopen, en gingen naar de kleedkamers van het zwembad. Ik was supertraag in m'n hokje, want ik wilde eventjes alle nieuwe dingen laten bezinken. Ik kwam naar buiten en daar stonden de andere meisjes al te wachten. Toen moesten we een rondje rond het veld 'lopen' - traag - en daarna twee rondjes 'rennen'. Daarbij leerden ik meteen een nieuwe term in het Spaans: correr lento, langzaam rennen. Echt. Heel. Langzaam. 
Daarna gingen we naar binnen om te gaan volleyballen, maar niemand kon het echt en zelfs al zou je het kunnen dan braken je vingers af op het moment dat de bal die raakte omdat het steenkoud was. Na een kwartiertje á twintig minuutjes gevolleybald te hebben, gingen we verder met niets doen, tot de gymles voorbij was. 
Na gym hadden we scheikunde. Juist. Ik en scheikunde zijn twee elementen die tot een ontploffing leiden (ik hoop dat deze woordgrap scheikundig klopt). Ik heb voornamelijk niets gedaan, proberen te luisteren wat de docent zei. Het ging over atomen, en protonen en elektronen, en over het periodieke stelsel. Maar veel meer begreep ik ook niet, eigenlijk. Na een lange 80 minuten van niets doen, woordjes leren en tekeningetjes maken in mijn schrift, was het lunchtijd. We moesten een stukje lopen, ongeveer even ver als hoe ver we moesten lopen naar de gymles, ongeveer vijf minuutjes. We eten lunch namelijk in de grote kantine van de sportclub CAE. Op zondag had Marcela een grote pot salade gemaakt met kip, dus dat viel me wel in de smaak. Maar zelfs voor mij, was het echt veel te veel. Ik kreeg net iets meer dan de helft op. Tijdens het eten kwam ik erachter dat het hier gebruikelijk is om een grote, warme maaltijd (zoals avondeten) te consumeren. 
Mijn laatste blok was 'wetenschap der aarde'. Niet zo ingewikkeld als het lijkt. Het komt erop neer dat de leerlingen aquaria vullen met verschillende soorten aarde, een paar grassprieten in proberen te groeien, en vervolgens insecten zoals pissebedden en mieren erin verwelkomen. Ook is er een aquarium voor wormen, en natuurlijk was er een jongen die met een worm in de hand alle meisjes opjaagde. Ik schrijf dit nu ook tijdens het tweede blok van dit vak in de week, aangezien er voor mij niet wat te doen is. De leerlingen moeten nu volgens mij een verslag schrijven over wat ze gedaan hebben of zo. Vorige week zag ik tot mijn grote schrik dat een van de pissebedden ontsnapt was, echte horror. De aquaria staan gewoon in het klaslokaal, bovenop de kluisjes. Vorige week woensdag had een van de meisje een visje meegenomen, om te huisvestingen in een ander aquarium. Die dag was zoals andere dagen, tamelijk saai omdat ik niets te doen heb, dus die dag kon ik de hele dag naar het visje staren. Mocht je het je afvragen, de vis heet 'tiburoncin'. Het betekent kleine haai (kleine haai tuh tuh, tuhtuh, tuh tuh (das zo'n gek liedje, mocht je het niet weten)). 
Mijn dagen hier op school zijn zoals ik al noemde, tamelijk saai. Ik versta nog niet echt goed Spaans, en de leerlingen doen over het algemeen al niet heel veel in de les. Meestal probeer ik de les te volgen, soms krijg ik iets in het engels. Maar als ik de les niet kan volgen, leer ik woordjes, luister ik naar muziek (als we onze mobieltjes niet in hoeven te leveren) en maak ik doelloos tekeningetjes (is net zo sneu als het klinkt, ik kan niet tekenen). Maar soms doordat je niks doet ga je automatisch aan thuis denken, en op een maandag toen ik mijn gymspullen was vergeten en al helemaal niks meer te doen had, tikte dat wel eventjes aan. De andere meisjes die met mij binnen zaten omdat ze ook hun spullen 'vergeten' waren, probeerden te slapen, en aangezien we dat weekend waren uitgegaan (wat ze hier tot 6 UUR doen, 6 UUR) ws ik ook wel moe. Dus probeerde ik ook te slapen, maar in plaats daarvan, moest ik huilen en ben ik samen met Aiti, die nog half ziek was (tis ook niet echt slim om uit te gaan als je ziek bent) naar huis gegaan. Dat was wel echt mn breakdown om het maar zo te noemen. Daar heb ik anderhalf uur met mama gebeld, en dat was heel fijn. Na en voor die maandag mis ik thuis en alle mensen daar ook nog wel, maar niet zo erg als die maandag. dat was een opeenhoping van veel lessen achter elkaar niets doen, moe zijn en van het weekend  had ik eigenlijk ook al wel last van heimwee. 
Terug naar de lunch. Meestal gaan we voor de lunch - uiteraard met de auto - naar het huis van José Lino's ouders, we hebben namelijk vijfenveertig minuten lunchpauze. Kan het carmel nog eens wat van leren. Net zoals het eten en de prijzen ervan in de kantine! Wat ik de beste deal vind, is de torta negra, die je voor acht peso's al kan kopen. Da's ongeveer vijftig cent voor een groot rond broodje met een diameters van ongeveer twintig centimeter. Er zit een belachelijke hoeveelheid bruine suiker op, maar dat is wel lekker natuurlijk. In Nederland krijg je voor hetzelfde geld een klein bekertje (naar mijn mening) waterige cup-a-soup. Er is van alles te koop. Een turron is bijvoorbeeld ook erg lekker. Het is een soort koekje, een langwerpig wafeltje met Joost-mag-het-weten wat het is ertussen (een soort witte crème, wel lekker) en pinda's. En onder weer een wafeltje. Kost maar vier peso's, vijfentwintig cent. En wat ik nu eet, tijdens de 'wetenschap der aarde' waarvoor we op het moment buiten mogen werken, het is lekker weer, zijn almahodita's, graankussentjes gevuld met aardbeienvulling. Daarvan krijg je een zakje vol, maar zijn wel wat duurder, vijftien peso's. Maar das alsnog geen euro. En het middageten is al helemaal goedkoop. Op mijn eerste dinsdag hier was Aiti ziek, en moest ik alleen naar school. Toen vroegen Aiti's vrienden wat ik voor lunch in de planning had. Ik zei dat ik geld had gekregen om wat te kopen. Ik dacht dat je dat ter plekke in de kantine kon doen, maar ze vertelden me, dat je dat van te voren moest doen. Achter de plek waar de kleine snacks (klein, zoals torta negra (niet heel klein dus)) kan kopen. Dus ik ging daar samen met een van de meisjes heen, en ze vertelde me dat ik sowieso Milanesa moest eten. hier had ik eerder ook al van gehoord, dat het ECHT, echt, echt verrukkelijk zou zijn. Dus ik bestel het gerecht, maar toen het eenmaal lunchtijd was, leek het mij een gewonen schnitzel. Alleen dan extreem groot. Ik had een best wel groot bord, en de ene helft was het stuk vlees met knapperige broodkruimel (de Milanesa ook wel schnitzel) en de andere kant een enorme, en als ik zeg enorme, bedoel ik ook ENORME berg aardappelpuree. Niet normaal hoe veel dat was, ik kreeg het echt niet op. En voor dat grote gerecht betaal je maar 55 peso's, omgerekend nog geen €3,50. Dus ja, het eten hier is goedkoop.
En dan komt nu een opsomming (nou ja, waarschijnlijk doe ik het wel in verhaalvorm) van dingen die ik nog wilde noemen maar niet echt in het verhaal passen, dan gaat de chronologische volgorde er helemaal aan. Wat dingetjes over school, en een paar leuke gebeurtenissen in mijn tijd hier tot nu toe. Oke, laten we beginnen.
1. Koud. Mijn school, het CAE, is een school die niet echt een gebouw is. Het is meer een pad met een blok beton met wat lokalen zijn ernaast. Dus het merendeel van de school is buiten, waardoor het echt altijd koud is. Ook in de lokalen zelf is het echt steenkoud, soms nog kouder dan buiten. Dus draag ik onder mijn uniform vaak nog een trui, en hou ik mijn jas en mijn sjaal altijd aan.
2. Honden. Overal. Overal op school lopen honden rond. Toen we gingen 'rennen' renden de honden af en toe een stukje met ons mee. De honden slapen in de lokalen. De honden komen in de sporthal. En de honden piesen de hele tijd tegen de pilaren van het afdakje naast de lokalen aan, da's echt smerig. Die pilaren zien er niet meer uit.
3. Muziek. Iedere pauze wordt de speaker van een van de leerlingen aangezet, en klinkt de reaggeton en cumbia uit de speakers. Ook tijdens de lessen waar niks gebeurt wordt de muziek aangezet. Nu, buiten ook. 
Wat me brengt bij punt 4. Buiten. Als het mooi weer is, de zon schijnt en het binnen kouder is dan buiten, verplaatsen we de stoelen naar het sportveld, of onder het afdak. Best wel nice, buiten les. Ik weet nog die goede oude dagen van de tweede en de derde klas in de barakken dat we een tussenuur hadden en het bloedheet was.  Dus we gaan netjes vragen of we naar buiten mogen want we hebben toch geen les en het was nog net niet zo heet dat je bloed ging koken, maar het mocht niet, we moesten onder toezicht in het leercentrum blijven. Nog een leerpuntje voor het carmel.
5. Scheikunde. De tweede les scheikunde, snapte ik zowaar. Niet het Spaans, maar de stof, ik weet niet wat moeilijker te geloven is. Een van de meisjes probeerde het me uit te leggen in het engels, en een heleboel domme opmerkingen van mijn kant later, snapte ik dat een atoom allerlei cirkels om zich heen heeft en dat op de eerste cirkel na er telkens acht elektronen/protonen (een van de twee of allebei, ik ben het alweer vergeten) zitten. En je hebt ionen, en metalen en covalenten  of zo, en dat zijn combinaties van elementen. Heb ik toch weer wat geleerd. Het zou wel een beetje jammer zijn als ik er toch helemaal naast zit.
6. Semana del estudiantes. Over een paar weken is het semana del estudiantes, een hele week van competitie. Alle jaarlagen en klassen strijden tegen elkaar met verschillende sporten, dansen, zingen, klaslokalen decoreren in een thema (dit jaar een horrorfilm uit Mexico, 'La llorona' , betekent zoiets als de huilebalk), dat soort dingen. Iedere leerling moet 55 peso's (helemaal niet zoveel) betalen om het mogelijk te maken, en de klas die wint krijgt een deel van het ingelegde geld om uit eten te gaan en krijgt een hele dag vrij van school. Oh ja, en natuurlijk eeuwige roem. Klinkt superleuk allemaal, ook weer een voorbeeld voor het carmel. Deze week is ieder jaar in oktober, en mijn klasgenoten zijn mega fanatiek, want ze hebben al vier jaar op rij gewonnen, dus dit jaar moet uiteraard weer. Het is bijna eng hoe fanatiek ze zijn. Iedere week komt de hele groep wel bij ons thuis om de choreografie te bedenken en te oefenen (want bij mij natuurlijk weer finaal mislukt, echt als je me eens goed voor schut wil zetten moet je me laten dansen). De uitvoering in totaal duurt ongeveer vijf tot tien minuten (de dansers wisselen wel hoor). 
Ik ben als volleybalcaptain aangesteld, en ook ben ik gevraagd of ik mee wilde doen bij basketbal. Dat deden we een keer met gym, en ze vonden me zowaar goed spelen. Kwam omdat het niveau (en de basket ook haha) niet zo hoog is, want meestal als we gaan basketballen, loop ik een beetje als een gek heen en weer over het veld, om wanneer ik de bal toegespeeld krijg hem per ongeluk naar het verkeerde team gooi. Maar ja, hier ben ik goed, yay :).
7. Auto. Ik ga echt dik worden. Dit heeft twee redenen:
 1. Het eten hier is volgestouwd met vet en suiker en alles is zo lekker dus het is niet dat ik weinig eet.
2. Mijn lichaamsbeweging is minimaal. Ten eerste volleybal ik nog maar één keer per week, maar de voornaamste rede is dat de auto voor de allerkleinste afstanden wordt gebruikt. Normaal fiets ik iedere dag ongeveer zeven kilometer heen naar school, en zeven kilometer terug, hier taxiën de ouders je al over een afstand van een halve kilometer. De school is echt ongeveer vijf minuutjes lopen, toch stappen we iedere dag in de auto. José Lino's flat is nog dichterbij, maar hij haalt ons altijd op met de auto. Het kan wel gevaarlijk zijn op straat, maar in de buurt waar ik woon valt dat wel mee. Het grootste gevaar zou het voetpad nog wel eens kunnen zijn, want er zitten overal gaten in, dus ALS ik dan loop, struikel ik nog wel eens. Ik heb nu ook eindelijk mijn gastouders overtuigd dat ik het ECHT niet erg vind om naar volleybal te lopen. Je zou haast kunnen zeggen dat ik er blij mee ben, ook al is het dus maar vijf minuutjes (het is naast de school).
8. Boter. Vanwege het bestuur hier is boter in sommige maanden niet te koop hier. Heeft iets met het export te maken of zo. In ieder geval, toen ik de hagelslag introduceerde en zei dat het met boter op brood moest, zeiden ze dat ze net een maand weer boter kunnen kopen. Hetzelfde geld voor het merk Apple. Dat is hier helemaal niet te koop, dus toen ik zei dat ik m'n lader op Schiphol was kwijtgeraakt en een nieuwe moest kopen (die hoorde uiteindelijk niet eens bij m'n verloren spullen, ik vond m vorige week in m'n koffer, oepsie) en toen kwam ik erachter dat ze hier geen Apple verkopen. Toch grappig dat op een enkeling na iedereen een iPhone bezit. Die kopen ze dan in het buitenland, Uruguay of Chili of zo.
9. Bestellen. Echt letterlijk alles wordt hier besteld. Zin in frietjes? MacDonalds bezorgt aan huis. De avond dat ik voor het eerst aankwam in mijn huis, vroeg Marcela aan mij welke soort ijs ik wilde, en ik vroeg wat de keuze was. Ze zei: 'Anything!' Maar dat vond ik een beetje raar, want na twaalf uur 's nachts en dan kan je niet nog naar de winkel toe of zo, dus ik zei: 'Maakt me niet uit, vanille is prima.' (En toen kreeg ik uitgelegd dat je 'vanille' uit spreekt als 'banisha'. De 'll' en de 'y' wordt hier uitgesproken als 'sh')
En voordat ik het wist, belde Aiti iemand op, en nog geen tien minuten later ging de bel en stond er iemand met een piepschuimachtige bak voor de deur. Ik ben vergeten hier een foto van te maken, maar toen we op bezoek waren bij een gezin vonden ze mijn gezelschap ook feestelijk genoeg om ijs te bestellen, en toen heb ik wel een foto genomen. 
10. Het alarm. Klinkt net zo slecht als het klinkt. Ik slaap erg vaak met mijn raam open, en het was een warme dag in Paraná geweest, dus ik had 's nachts wel behoefte aan wat frisse lucht. Dus stap ik om half een 's nachts m'n bedje uit en trek het raam open. Meteen hoorde ik een sirene, en ik dacht goh, is dat raam zo geluidsdicht en overwoog om het weer te sluiten vanwege het lawaai buiten. Maar de sirene stopte al snel dus liet ik het maar open. Niet veel later stond opeens Jana in mijn kamer. Blijkt dat het alarm al af gaat als je een raam opent op de zolder. Oeps.
Maar dat was niet de enige keer, zonet toen ik eventjes naar buiten wilde gaan, tis superlekker weer, gebeurde het me nog eens, want het alarm was nog ingeschakeld en dat was ik even vergeten. Hele huis wakker gemaakt, alweer. 
11.  De nacht is jong. Hiervan heb ik twee voorbeelden. 
       1. Een van Aiti's beste vrienden woont in Buenos Aires, en kwam voor het weekend in Paraná, dus gingen we met hem uit eten. Z'n naam is Nacho trouwens, wel grappig dat je vernoemd wordt naar eten. Hiervoor waren we nog tot negen uur s'avonds bij een vriendin die jarig was, zonder iets te eten behalve HEEL. VEEL. TAART. Echt, d'r waren wel drie taarten en allerlei kleine zoetigheden, en we mochten het allemaal proeven. Nou ja, ik zat dus nog best wel vol, maar wilde toch maar snel vertrekken naar het restaurant, zodat ik niet heel laat naar bed zou gaan, misschien nog wel voor twaalf uur, ook al was het weekend. Maar ja, dat mislukte finaal. Iets na twaalven waren we uitgegeten, en toen dacht ik, nou ja, niet zo heel laat, ik slaap vast wel voor één uur. Mooi niet. Nacho is 18 en mag hier autorijden, en wilde me een citytour geven. Ook wilden we nog wel een ijsje (ook al zat ik echt bomvol). Dus eerst rijden we met allerlei omwegen (met keiharde muziek, het is hier helemaal niet asociaal om midden in de nacht zo'n kabaal te maken of zo) naar de ijssalon. Die is hier kennelijk gewoon om een uur 's nachts geopend, en het was echt verrassend druk om één uur 's nachts in de winter. Waarschijnlijk even druk als een warme zomerdag in Nederland, we moesten wel twintig minuten ongeveer wachten.
 Uiteraard werkt de ijsjeszaak hier ook anders dan in Nederland. Ten eerste waren alle smaken (en dit waren een heleboel) opgedeeld in allerlei categorieën. Fruit, vet (dit heette anders, ben even vergeten hoe, maar het komt neer op ijs met chocola, dulche de leche, oreo's, crème  dat soort dingen)... En de rest van de categorieën ben ik eigenlijk alweer vergeten.  
Dan het bestellen. Ze hebben hier echt lak aan het bolletjessysteem. Ze werken in halve kilo's en kilo's (grapje ook wel in minder hoor), maar ze schatten het ijs op gewicht. Volgens mij was de kleinste keuze 200 gram (nog steeds best veel), maar dat weet ik niet zeker. Dus toen ik zei dat ik een klein ijsje wilde (ja sorry ik zat echt heel vol), met een bolletje snapte Aitana me niet helemaal, want met het kleinste ijsje bedoelen ze hier het hoorntje. Dus kreeg ik een minihoorntje met een soort van citroenijsberg eropgespateld (ik herhaal: ze doen hier niet aan bolletjes). 
Wat ook echt grappig is, is dat je na het bestellen doorloopt naar een lange balie waar alle ijssmaken staan en na eventjes wachten krijg je je ijsje als je je bonnetje inlevert, met de vraag of je er nog salsa bij wil. Salsa als in saus in het algemeen, niet die rode saus, dat is namelijk wat ik eerst dacht. Chocoladesaus, karamelsaus of aardbeiensaus of zo. Toen we om half twee ons ijsje aan het opeten waren, dacht ik: nou, hier na gaan we zeker nou huis. Had je gedacht. De citytour zette zich om tien voor twee voort - de muziek nog steeds keihard, het zal me niks verbazen als ik doof terug kom in Nederland. Ongeveer een uur later meerder we terug naar huis, en kon ik eindelijk slapen. Gekke Argentijnen.
Oké, voorbeeld één was nou niet echt het kortste verhaal ooit, maar ik heb nog een voorbeeld:
         2. In datzelfde weekend vroeg Aitana me of ik mee uit wilde gaan. Nou, dat had ik nog nooit gedaan, dus ik zei: prima, en ze werd meteen enthousiast. Ik ben door gebrek aan ervaring nou niet echt een deskundige op gebied van uitgaan, maar volgens mij gaat het er hier wel wat anders aan toe. Ten eerste, ik weet niet of dat ook zo in Nederland is maar ik dacht het niet, moet je de kaartjes voor de discotheek van te voren kopen en ontstaat er een namenlijst. Wanneer je er 's nachts aankomt, moet je je naam zeggen en kan je naar binnen. 
Ten tweede, alcoholgebruik. Net als in Nederland is alcohol onder de achttien verboden, en net als in Nederland heeft iedereen daar lak aan. Maar hier kan je als minderjarige wel gewoon alcohol kopen, je hoeft niet eens een identiteitsbewijs laten zien. 
Ten derde, en dat was eigenlijk in eerste instantie alles wat ik wilde zeggen: ze gaan hier tot 6 uur smorgens uit. ZES UUR MENSEN. Ieder weekend. WAT. 

Nou, dat was het wel weer. Ook al is er nog heel veel wat ik ook nog niet verteld heb, het verhaal is nu wel lang genoeg ^^. Sorry als het een rommelig en chaotisch stuk tekst is geworden, ik heb dit verspreid over verschillende dagen geschreven, en er kwam telkens wel iets nieuws wat ik wilde vertellen. Oh ja, en de foto's komen ook nog :)

Liefs uit Argentinië,
Josée

Ps. Het is hier winter, maar vandaag wordt het toch lekker 29 graden, yay!