De eerste maand zit erop!

Holaaaa!
Het is vandaag de dag dat ik dit schrijf, nu al een maand dat ik in Argentinië ben. En wat voor een maand!
Tijd is nog al iets geks. Iedereen kent het wel, als je het naar je zin hebt lijkt tijd veel sneller te gaan en als je je verveelt of niet vrolijk bent lijkt het langzamer te gaan. Voor mij heeft het twee kanten: aan de ene kant lijkt het alsof ik hier net ben, alles is nog steeds erg nieuw en ik heb er allerlei leuke ervaringen bij. Aan de andere kant ben ik hier nu wel iets beter ingeburgerd (mag ook wel na een maand), en er zijn zoveel dingen in zo'n korte tijd gebeurd dat het juist voelt alsof ik hier al erg lang ben. Het leven hier is wat normaler voor me geworden.
Nou, dat was wel weer genoeg algemeen gezemel, jullie zitten waarschijnlijk op verhalen te wachten. 
Ik had aan Marcela gevraagd of we eens een wandeling in de nabije natuur konden maken, want van wandelen in een mooie natuur kan ik altijd genieten. Ze vond het een goed idee. Haar vader had namelijk een soort van landhuis op het Argentijnse platteland en ze komt er graag (ook al hebben kikkers en vleermuizen zich gehuisvest in het huis). Ik dacht echt dat we smorgens of op de vroege middag zouden vertrekken, maar uiteindelijk gingen Marcela, Coce (haar vriend) en ik pas weg iets na vieren. Het was ongeveer een uur rijden, en zodra we een stuk de stad uit waren, was het platteland nog dunbevolkter dan het Nederlandse boerenland. Wat ook opvallend is is dat er hier en daar echt hopen afval liggen, is niet echt mooi, maar ja.
Uiteindelijk gingen we een landweggetje op. We passeerden een boerderij en iets later waren we bij het huis aangekomen. Het was er prachtig, het zag er echt een beetje ouderwets uit. Ook was het er (op het lawaai van twintigduizend vogels na) erg stil. Er was geen enkel huis in de buurt te zien, het voelde echt alsof we in the middle of nowhere waren. Na even gewacht te hebben op de man die voor het stuk platteland zorgt, gingen we beginnen met de wandeling. Oh ja, tijdens het wachten had ik ook nog even het toilet bezocht, spoel ik door, springen er opeens een paar kikkers omhoog uit de pot. Fijn is dat ik schrok me de pleures. 
Maar ja, we gingen wandelen op het stuk land. Eerst kwamen we langs een hoop koeien (echt overal lag hun poep trouwens) en toen liepen we tussen allemaal kleine boompjes door. Alhoewel ik bijna zou zeggen dat ik de enige was die liep, de anderen treuzelden ontzettend en stopten om de twaalf seconden om nieuwe mate in te schenken (een soort Zuid-Amerikaanse groene thee, best lekker). Dus ik liep telkens voorop, om daarna weer te wachten. Op het gegeven moment zag ik opeens drie paardenhoofden door de struiken heen, recht waar wij naar toe gingen. We liepen gewoon door, recht erop af, ze gingen wel aan de kant. Daarna kwamen we bij veel meer paarden aan en toen we de wandeling hervatten achtervolgden ze ons. 
En poosje later schrok ik me wederom wild, want ik meende een schedel en botten te zien. Daar was een kleine koe blijkbaar vast blijven zitten in het prikkeldraad, echt superzielig. Ik vroeg waarom ze hem niet hadden begraven, maar daarop zeiden ze dat ze dat niet konden, hij is veel te groot en het is moeilijk om een groot gat te graven in de aarde. Ik weet niet of koeien normaal gesproken begraven worden, maar ik vond het wel zielig dat ie gewoon weg is gerot Nou ja, verder was de wandeling wel leuk (ook al was het supertraag). We kwamen ook nog hordes koeien tegen die wegrenden zodra we op ongeveer 5-10 meter afstand waren. 
Toen hadden we eigenlijk w het hele terrein afgewandeld. Daarna hingen we maar gewoon wat rond op het terrein en deden we eigenlijk praktisch niks.
Nou dat was even het wandelverslag, haha. 
Op de maandag daarna ging ik uiteraard weer naar school, maar eenmaal daar verveelde ik me weer te pletter, doordat ik niks begreep en niks te doen had. Hierdoor ging ik weer aan thuis denken en werd ik er niet erg vrolijk op. Het was niet heel erg, maar ik had het gewoon totaal niet naar m'n zin en daardoor nergens zin in. Oh ja, maandag werd ook de dag van de docenten gevierd op school, die op de zondag daarvoor (9 september) was. Er waren allerlei vlaggen (Argentijnse, entre rios vlag, vlag vd school) en bij iedere vlag was een speciaal lied. Ook werden er allemaal toespraken gehouden, en om de beurt ontvingen de docenten een klein presentje. Dit duurde erg lang.
Toen ik thuis kwam, probeerde ik siësta te houden, maar dat lukte me niet, want ik vind het nogal lastig om midden op de dag in slaap te vallen. Dus ging ik maar Netflix kijken... Spaans had ik op school al weer de hele tijd geoefend dus daar had ik echt geen zin in. Buiten was het een beetje weer dat je hebt voor een storm. Winderig, donker, en fris maar niet koud. Ik vond het wel prettig en ging buiten zitten en naar muziek luisteren. Een poosje later kreeg ik het nogal koud dus ging im weerbaar binnen, en daar hoorde ik boven allerlei gelach en muziek, dus ging ik naar boven. Daar was Marcela op de hal aan het dansen op een nogal bijzondere manier (de manier dat je niet echt kan dansen, zoals ik dus). Ze pakte m'n hand en samen dansten we een belachelijk dansje op 'la bicicleta' van Shakira. Dat was erg grappig, en het vrolijkte me weer wat op. 
Zo gaat het wel wat vaker. Ik ben verveeld, verdrietig of gewoon niet in een vrolijke stemming, en dan gebeurt er iets kleins leuks waar ik weer vrolijk van word. 
Doordat ik thuis erg mis, is het ook wel lastig om de cultuur van hier écht leuk te vinden. Want ook al is het erg leuk, soms kan ik er niet van genieten doordat ik heimweeig ben. Maar ja, dat zijn denk ik gewoon struikelpunten van de eerste maand. 
Dinsdag was weer een normale saaie dag, en woensdag begon de semana del estudiantes (de week van de studenten, waar ik eerder als over vertelde). Het begon met volleybal en basketbal. De wedstrijden waren meiden tegen meiden, jongens tegen jongens, onderbouw (eerste drie jaar) tegen onderbouw, bovenbouw (laatste drie jaar) tegen bovenbouw. 
De eerste volleybal wedstrijd  waarin ik speelde was de aftrap van het moment dat ik fans kreeg, haha. Ik speelde wel prima, en m'n opslag ging gewoon goed, maar ja, dat was hier dus extreem goed, want er zitten niet zoveel volleyballers op het CAE. Dus keer op keer sloeg ik op, en steeds meer klasgenoten, jongens en meiden kwamen kijken. Na iedere goede opslag juichten ze weer. Dat was echt leuk en grappig, maar ik voelde me wel lichtelijk ongemakkelijk, maar ja. Vanaf dat moment keek de hele klas als ik meespeelde in een wedstrijd, ook al was het helemaal niet zo spannend. Op vrijdag was volleybal mix, en aangezien ze me woensdag zo goed vonden vroegen ze me of ik hier ook aan mee wilde doen. Deze wedstrijden waren wat leuker, en ik kon ook een aantal keer aanvallen. Nog steeds bleven alle klasgenoten kijken, en soms begonnen ze zelfs m'n naam te zingen, haha echt ongemakkelijk maar wel leuk dat ze me zo goed vinden. 
Op donderdag hadden we hockey en voetbal en een soort estafette. Dit hadden we op een terrein ergens aan de rand van de stad. Dit was allemaal buiten, en aangezien ik dit niet wist had ik niet zonnebrand ofzo opgedaan (sorry mama) en toen is m'n gezicht wel redelijk verbrand. Maar ja, laten we het positief bekijken, je kan hier in de winter dus gewoon verbranden, dus het is hier lekker weer. Die avond kwam Virgina, de soort van schoolconcierge, bij ons thuis om pizza's te bakken. Da's dus ook heel normaal. Het was ter ere van Dolores verjaardag, dus we bleven ook op tot 00:00 (eigenlijk tot 01:00, maar je snapt het idee) terwijl we de dag daarna gewoon weer om 07:30 op school moesten zijn. Oké, oké, is niet erg. Een paar meisjes kwamen ook pas een paar minuten voor twaalf pas aan. Een van hen had een heerlijke, HEERLIJKE oreotaart meegenomen. Een dikke oreokoekjes kruimelbodem, een soort van witte crème met stukjes oreo en hier en daar was een oreo in de taart geplaatst.
Wat ik wel lastig vind om aan te wennen hier is de dagindeling. School begint iedere dag om 7:15 (alhoewel we zelden rond deze tijd er zijn, meestal zijn we er ergens tussen 7:20 en 7:30, nog steeds vroeg). Dan om 15:00 ben je vrij. De meesten gaan dan slapen maar mij lukt dat bijna nooit, volgens mij heb ik in de maand hier nog maar drie of vier keer werkelijk smiddags geslapen. Daarbij komt dat ik ook niet altijd de optie heb, want dinsdag heb ik volleybal van 16:00 tot 18:00 en woensdag en vrijdag heb ik Spaans lessen smiddags. En daar komt ook nog bij dat de klasgenoten na school ook vaak genoeg nog naar elkaars huis gaan, en vaak genoeg ga ik mee maar nog vaker komen ze bij ons. Op zich is dat niet heel erg, het is ook wel eens gezellig, maar s'avonds gaan we ook vaak genoeg weg of komen d'r mensen bij ons. Ik ben dus continu omringd door mensen die ik niet versta, en ik wil eigenlijk ook wel eens wat meer tijd voor mezelf, want ik Nederland  ben ik vaker alleen of doen we s'avonds niet zoveel. Er zijn niet zoveel mensen in de buurt altijd in Nederland. En s'avonds heb je gewoon iets meer vrijheid wat je kan gaan doen, omdat je dan nergens meer heen gaat. Vaak blijf ik nog gewoon op omdat we nog geen avondeten hebben gehad,en dan ga ik slapen. 
Oh ja, ook weer iets grappigs: als er iets kapot is in je huis en het moet gerepareerd worden, grote kans s dat je een bedrijf belt en ze komen gewoon niet, omdat je ze voor maar één reparatie gaat betalen. Dus onze wc wil soms niet doorspoelen, en laatst viel al onze elektriciteit uit, het water wilde niet meer stromen en het gasfornuis deed het niet. Oh ja, en het heftigste van alles: het WiFi deed het ook niet ;). 
Nou ja, dit moest meteen gerepareerd worden, en na een poosje zelf prutsen was het enige dat het het njet meer deed: her licht in de badkamer en wc's (dus moesten we gezellig met de duur open douchen en plassen) en het gasfornuis deed het ook niet voor twee dagen. Nu is dat wel gefixt, maar het toilet heeft zo af en toe nog wel wat problemen. 
Na vrijdag was het weekend, maar er werd vrijdag ook nog continu ontmoetingen georganiseerd voor de dans en de versiering van het klaslokaal, die op maandag en dinsdag zijn. Op vrijdag had ik ook nog Spaans lessen en m'n gastmoeder liet me eindelijk zelf naar huis lopen, dus toen ging ik even de toerist uithangen en heb een paar leuke kiekjes genomen. Op vrijdagavond vierden we nogmaals de verjaardag van Dolores, met meer taart en pizza's. Dit was wel gezellig, maar zoals het meestal gaat als we vrienden ontmoeten, proberen ze eerst wel vanalles in het Engels uit te leggen, me een paar nieuwe slechte woorden en zinnetjes aan te leren in het Spaans, maar ze gaan natuurlijk niet de hele tijd Engels praten. Dus naarmate de avond verstreek begreep ik bijna niets, af en toe als ik een bekend woord of een zin hoorde, vroeg in waar het over ging. Maar ja, iedereen zegt me dat ik geduldig moet zijn met de taal. Op zaterdag en zondag nacht werd de vijftiende verjaardag van het zusje van een meisje uit mijn klas gevierd. Ik weet niet of ik het al heb verteld, maar vijftiende verjaardagen zijn hier groots. Dat is omdat meisjes op hun vijftiende 'officieel een vrouw worden'.
 Een deel van de grootsheid slaat ook op de uitgenodigden, want ik vond het al gek dat de hele jaarlaag van het meisje dat vijftien werd was uitgenodigd, maar ook de hele jaarlaag van mij, en de zus van dat meisje dus kreeg ook een uitnodiging, en ook nog heel wat mensen uit de zesde, want daar zaten ook een paar vrienden van de zus bij. En natuurlijk was alle familie er ook bij. Om ongeveer kwart voor elf kwamen we aan bij de gelegenheid van het feest. Aitana had m'n haar en make-up weer gedaan (extreem maar mooi) en ik kon ook een knalroze jurk met een mooie ketting van haar lenen. Een probleem was echter wel dat je een bepaald soort schoenen nodig had. Hakken. Het liefst zo hoog mogelijk. Zaterdag ochtend waren Paraná al in gegaan om te zoeken, maar nergens hadden ze maat 42 voor dames (de schoolschoenen waren wel gelukt omdat die unisex zijn). Waar ze maat 42 wel hadden waren het niet de goede voor het feest, ze waren voor lunchafspraken, uitgaan in disco's en spuug en spuuglelijk. Oh ja, en duur. Tachtig euro voor een paar die eruit zagen alsof ze voor zes euro bij de primark vandaan kwamen. Maar Aitana en José Lino wilde wel dat ik ze ging kopen, voor deze andere gelegenheden dus. 
Ik vond het maar niks, en zei dus: jaaaa, ik weet niet of ik zoveel geld wil uitgeven aan schoenen... (Die ik niet eens wil, dacht ik erbij). Laten we maar eerst de schoenen voor vanavond zoeken, dan zie ik wel of ik nog andere ga kopen. 
Zo gezegd, zo gedaan. Althans, dat was het plan. Na een stuk of vierendertig winkels bezocht te hebben (nee grapje het waren er maar iets van zes die grote maten zouden moeten hebben...) hadden we nog steeds geen maat 42 gevonden. Stiekem dacht ik: mooi, hoef ik daar ook geen geld meer aan uit te geven. Maar later op de middag, na geluncht en geslapen te hebben (ik kon wederom niet slapen), gingen we zoeken in Santa Fe, de iets grotere stad aan de andere kant van de rivier. En bij de eerste winkel was het meteen bingo, jeeej 75 euro weg. Maar de schoenen zijn wel heel mooi :)
Nou, dat feest zelf. We kwamen dus binnen en het was echt een fancy feestzaal. Daar binnen waren allerlei bankjes en poefjes en gekke dingetjes om te gaan zitten. Dus wij gaan zitten en meteen komt er een bord aan met allemaal kleine mini empanada's , een soort broodjes van bladerdeeg met vulling, in dit geval gehakt. Maar d'r was nog veel meer. 
Oh ja, en de kleding. Alle jongens en alle mannen waren in pak, en alle meisjes en vrouwen allemaal in een jurk. Geen rok, geen broek. Dan zat het ook nog zo: de jurk mocht niet te lang zijn. Dit heeft te maken met het feit dat alleen de beste vriendinnen en de familie in lange galajurken moet. 
Rond een uur of twaalf begon het feest zeg maar. Het leek wel alsof er een trouwerij in plaats van een verjaardag was, het meisje dat verjaarde kwam namelijk in een lange witte jurk binnen, begeleid door haar vader en haar broertje (ook beide in pak uiteraard). Langzaam liepen ze naar de familie, en eenmaal daar werd de wals aan gezet en ging het meisje met al haar familie en haar beste vrienden er zeg maar tien seconden pp op dansen. En toen opeens ging de feestmuziek (cumbia en reaggeton) aan en veerden alle aanwezigen op om maar de bar (waar alles gratis was) en dansvloer te gaan. Het was een erg leuke nacht. 
Zondag gebeurde er niet zo bijzonder veel, we sliepen uit, maakten de versieringen voor het klaslokaal af en ik Skypte :) 
Maandag was de decoratie van het klaslokaal. Dat was heel erg goed gelukt. Het thema was 'la llorona', dat betekent zoiets als de huilebalk. De vloer was bedekt met donkerbruine kleden, de muren met zwarte en het plafond met zwarte met witte sterren. Het was dus helemaal donker. Er was ook een rookmachine, en een flitsmachine. We hadden van crêpe papier (als je het zo schrijft) een treurwilg gemaakt, wat in het Spaans ook een llorona wordt genoemd (die boom had dus ook te maken met de mythe). We hadden wat slingers van uitgeknipte bladeren opgehangen, en hier en daar lagen een paar bruingeschilderde kartonnen dozen met de lettere rip erop, die doodskisten moesten voorstellen. Onder een van die doodskisten lag Aitana, maar dat wist niemand, dus iedereen die erlangs liep werd naar de enkels gegrepen. Ook was een ander meisje geschminkt (nogal eng) en ze hadden allemaal rode en bruine strepen en vegen over haar lichaam gesmeurd. Ze liep daar rond in een witte jurk met rafels, een baby (maak je een zorgen het was een pop) achter haar aan slepend. Haar haar was ook lekker woest gemaakt en ze was echt eng, al helemaal in een donkere, mistige ruimte met als enige lichtbron de flitsmachine en hier en daar lagen mobiele telefoons met een flitser aan, die enge dingen verlichtten zoals dennenappels in een potje water, op zich niet zo eng maar de sfeer werd er wel enger op. 
Die dag deden we verder eigenlijk niet zoveel, na de lunch was er nog een soort van quizspel, waarvan ik gek genoeg een aantal vragen van begreep. Ook was er een vraag waar de schilder Rembrandt vandaan kwam, nou die wist ik natuurlijk wel, dus ik gebaren naar dat meisje die de vraag moest antwoorden. We hadden de quiz niet gewonnen, maar dat maakte niet zoveel uit.
Op dinsdag was namelijk de dag van de choreografie, en zoals ik het mee heb gemaakt, was dat zon beetje waar de hele week om draaide. Het was ook echt een hele gave dans, met outfits en schmink en rookstaven (ik zal even kijken of her lukt om het filmpje te uploaden). Dit onderdeel hadden we natuurlijk gewonnen.
Maar de dag begon met het lokaal op ruimen en er was daaropvolgend een soort van grote schoonmaak. Daarna was niet zoveel meer te doen, dus ik begon met schrijven. Natuurlijk stond de muziek ook weer aan (de hele week was er een grote muziek installatie gehuurd) en die dag stonden er ook microfoons bij, omdat er ook het onderdeel muziek was. Een meisje uit de vierde die ook een van de gastzussen is, stond zich kostelijk te vermaken met lekker vals te zingen. Toen riep ze mij: 'Josée, come here! Sing with me! You have a beautiful voice!'
En ik zat echt heel ongemakkelijk nee te schudden, maar uiteindelijk kwam ze me halen. Toen gingen we gezellig met z'n drieën zingen (het was ook echt niet ongemakkelijk omdat meer dan de halve school stond te luisteren *ahem* sarcasme) maar het was heel leuk, en ze vonden me zelfs goed haha. Toen kwam de Engels docent (mister B) ook, en hij zong een perfect 'hakuna matata'.
Nou ja, toen gingen we lunchen, en verder gebeurde er eigenlijk niet zoveel spannends die dag. 
S'avonds zouden we nog uit gaan, want die woensdag waren we vrij vanwege de dag van de leerlingen en begin van de lente. Maar rond de lunch begon ik me niet zo goed te voelen helaas, dus zei ik af. Dat vonden ze nogal vreemd: hoe kun je nou een feestje voorbij laten gaan?
Maar ja, het was maar goed want toen ik thuis kwam ging het alleen maar slechter en kreeg ik koorts en vreselijke keelpijn (en nog een aantal pijnlijke klachten maar daar ga ik jullie maar niet mee vermoeien). Dus savonds gingen we nog even naar de huisarts, heb ik kennelijk een keelontsteking opgelopen. Dus ja, woensdag en donderdag deed ik niet zoveel meer dan slapen.
Nu is het donderdag, en ik heb niet heel veel meer te vertellen. Ik voel me gelukkig al wel weer wat beter, dus laten we maar leuk afsluiten met het feit dat m'n Spaans langzaamaan een heel klein beetje beter wordt. Simpele en korte zinnen begrijp ik, en ik kan zo nu en dan een heel klein gesprekje voeren (hoe wel ik dan ook nog continu naar woorden zoek).
Dat was het dan wel weer voor de weer bijna afgelopen twee weken,
Groeten uit Argentinië!

Ps. Ik hoorde dat de pepernoten in nl weer in de winkel liggen, dus die moest ik uiteraard maken. Iedereen vond ze heerlijk. 
Maar voordat ik ze kon maken moest ik wel even naar de supermarkt, waar ik ook in aanraking kwam met Argentijnse producten. Kijk maar naar de foto's, haha. Oh ja, en nutella behoort hier tot schaarse producten. Als je nutella normaal gesproken al duur vindt, dan barst je hier in huilen uit, 60 peso's (= 3,75) voor een minipotje.