Wat ik uitspook in de vakantie

Oké. Bij mn kerstblog zei ik dat ik ging schrijven over december. Inmiddels is het al half januari. Ik vind het telkens heel leuk om te schrijven, maar in de vakantie doe ik iet zo heel veel, dus ik heb ook niet zoveel om over te schrijven dus dan wordt het voor mij - en voor jullie ook om te lezen - een beetje saai. Ik zou eerst op vakantie gaan naar Brazilië, maar dat is helaas niet doorgegaan. Mijn weken gaan lui voorbij. Het is nu - WEL DRIE MAANDEN - zomervakantie. Buiten is het snikheet, dus overdag valt er weinig te doen dan binnen blijven en bidden dat je airco niet kapot gaat. In de vakantie slaap ik meestal uit - maar dan ook echt flink, hier slaapt letterlijk iedereen uit tot twaalf, één uur s'middags. Dus dat doe ik ook. Rond één, twee uur lunchen we. S'middags doe ik wederom niet zoveel. Ik ben sinds kort begonnen met kanoën - en daarna hopelijk kayakken - in de rivier. De rivier Paraná is heel erg groot, er varen grote boten en er staat redelijke stroming. Daarom moet je om hier te mogen kanoën of kayakken een bewijs hebben. Ik volg nu dus lessen om dat te halen. Zo'n les duurt twee uur, en het is echt zo relaxend op zo'n bootje in het water. Daar kan ik echt van genieten. 
S'avonds ga ik meestal naar de sportclub om 'localizada' te doen, een soort work-out van een uur, of om reggaeton PROBEREN te dansen. Het is echt lastig man haha, vooral voor iemand zoals ik die normaal gesproken niet zoveel danst. Maar aangezien ik altijd ga met Pia en Ester, twee vriendinnen van AFS is het altijd leuk. 
Dus dat is hoe mijn dagen er een beetje uitzien. We spreken iedere week ook wel eens of meerdere keren af met de vriendinnen van AFS, dus dat is ook altijd gezellig. Er was bijvoorbeeld eens een dag een megagroot feest overdag in Paraná, maar die sloegen we liever af. Het was namelijk 35 graden, iedereen liep in bikini's en iedereen had alcohol. Het was ook echt megadruk, dus daar hadden we niet echt zin in. Dus we besloten om te chillen bij het zwembad, tereré te drinken en gewoon rustig aan doen. S'avonds - terwijl dat feest nog gewoon doorging - gingen we naar het appartement van mn gastvader op pizza te eten en daarna - belachelijk slecht maar wel leuk - karaoke te zingen. 
Overigens, dat feest was in eerste instantie een toernooi voor rugby en hockey, maar ik heb me laten vertellen dat mensen er naartoe gaan om te feesten in plaats voor de sport hahaha. Op dat terrein waren trouwens ook zwembaden, maar die zaten stampvol, dus besloten we een alternatief te nemen.
Dat is dus hoe mijn weken eruit zien, maar zo nu en dan doen we ook nog wel iets anders, wat het waard is om even een stukje over te vertellen. Dus hier zijn een aantal leuke dingetjes :)
Paardrijden op de Campo
Uiteindelijk gaan we verassend weinig naar de Campo. Mijn gastmoeder heeft er twee, maar ze gaat bijna nooit terwijl ik één keertje op die dichtsbijzijnded ben geweest en het was er supermooi. In december ging ik nog een keer. S'middags doen Argentijnen dus niet zoveel, dus we gingen oo de late middag, rond vier uur. 
Er is daar ook een zwembad, maar die heeft wat onderhoud nodig, dus die konden we helaas niet gebruiken. We gingen met de auto nog een stukje verder dan het huisje dat ze hebben, en hadden een prachtig uitzicht over een eindeloos landschap. Want zo zit Argentinië in elkaar; er zijn steden, en daartussen bijna niets. Dat is dan Campo. Er leven wel een paar boeren, maar er is letterlijk bijna niets. Als je op de snelweg bent is het ook niet zo druk als Nederland. Meestal ben je alleen tussen de Campo, en heel af en toe staat er een huisje van een boer.
Daarna gingen we weer terug naar het stukje land van mijn gastmoeder, en daar ging ik paardrijden! :) Ze hebben daar namelijk ook paarden, en op eentje kon je heel makkelijk rijden. Ik was eerlijk gezegd nogal bang dat ik dat paard pijn deed (en serieus, mensen zijn zwaar die beesten moeten zon zeventig kilo op hun rug dragen das echt veel). Maar het ging nog best wel goed! Het is best makkelijk, je doet die teugels gewoon naar links als je naar links wil en naar rechts als je naar rechts wil. Nu denkt iedereen natuurlijk 'duh' maar ik vind het best speciaal dat je zo gewoon een ander levend wezen bestuurt. Eerst liep Marcela even mee, en een halfuurtje later ging ik nog een keer en 'wandelde' op de rug van het paard naar het dichtstbijzijnde uiteinde van de Campo. Heen en terug was dat ongeveer een kwartiertje, dus niet bijster ver, maar ik vond het toch wel knap van mezelf dat ik het paard niet op hol heb laten slaan. 
S'avonds gingen we nog uit eten, maar om de een of andere reden had ik niet zoveel trek (zeldzaam) dus ik at alleen twee empanada's. Eentje hoe ze m in Salta bereiden, en eentje zoals ze dat in Tucuman doen (twee noordelijke Argentijnse provincies). Toch een beetje meer van Argentinië proeven zo ;)
Een Argentijns dagje
Ook al ben ik nu al bijna (oh mijn god) 5 maanden in Argentinië, sommige dagen zijn wat meer Argentijns dan anderen. Bijvoorbeeld toen ik laatst s'avonds had afgesproken met m'n consejera. Ik sliep s'morgens lekker uit, lunchte milanesa's, s'middags ging ik kanoën in de rivier. Na een douche te nemen deed ik lekker rustig aan en keek m'n serie (gelijk aan een siësta, want het was siestatime maar ik kan nooit slapen s'middags) en daarna terwijl het nog best wel warm maar toch donker was, liep ik naar het huis van mijn consejera. Onderweg kocht ik alfajores (heerlijke Argentijnse zoetigheid) als toetje, en eenmaal daar maakten we Argentijnse empanada's. Dat deed ik samen met haar dochter en een vriendin van haar. Ook al kende ik haar nog helemaal niet, het was erg gezellig. Later kwam ook nog een andere vriendin van AFS, Aurora, en het was erg gezellig. 
Yay :)

Carnaval in Gualeguay
Ook ging ik een weekendje naar Gualeguay toe. Hier heb ik al eerder over geschreven: het is een kleiner stadje op ongeveer drie uur afstand met de bus, waar een andere AFS'er uit Denemarken woont. 
In Gualeguay was namelijk een gastgezin die mij misschien wel voor de tweede helft van mijn jaar wilde hosten, dus we gingen alvast voor een weekendje kennis maken. Mijn busreis op vrijdagmiddag verliep tamelijk vlekkeloos, behalve dat het pleuresheet daarbinnen was. Buiten is het bijna elke dag meer dan dertig graden, maar door de vochtigheid voelt het nog veel warmer aan. In de bus zit wel airco, maar die was niet heel sterk en aangezien de stoelen niet van stof waren maar een soort leerachtig iets kreeg je lekker een vochtige rug (lekker verhaal dit).
In ieder geval stond mijn gastgezin voor het weekend samen met de plaatselijke vrijwilliger en de AFS'er uit Denemarken mij op te wachten, en ik kwam lekker bezweet uit die bus. Nou ja whatever iedereen zweette zich kapot die dag het was wel vijfendertig graden.
We gingen naar het huis van het gastgezin, en kletsten gezellig op de kamer van de gastzus, kregen nog wat pizza toegeschoven van de gastmoeder en s'avonds gingen ik en mn gastzus even een stadswandelingetje maken om de stad te verkennen en kaartjes voor de carnaval te kopen! In Gualeguay is namelijk ieder zaterdag in januari en februari een carnavalshow! 
Later in de stad hebben we heerlijk ijs gehaald (goedkoper - en sorry - lekkerder dan in mijn huidige stad Paraná) en s'avonds kwam nog een vriendin van m'n gastzus langs. 
Zij bleef voor het avondeten.
Zaterdag deden we op de middag zelf niet zoveel, vanwege de warmte. Op de late middag ging ik met m'n gastzus naar de costanera (costanera = soort van boulevard van een rivier) van Gualeguay met - jazeker - de fiets! Daar hebben we in het parkje gezeten (veilig in de schaduw van een boom want om half vijf was het nog steeds superheet) en maakten we nog een rondje.
Grappig feitje: aangezien Argentijnen best wel klein zijn, voelde het echt alsof ik op een kinderfietsen zat,. 
S'avonds aten we hamburgertjes en daarna gingen we dan naar carnaval!
Het was megadruk. Hier in Argentinie hebben ze d'r wat beter over nagedacht: in plaats van door de straten te pareren hebben ze gewoon één lange piste met tribunes aan beide kanten. En het was echt supermooi. De verkleding was echt bizar. Het was een beetje zoals Brazilië. Iedereen droeg een heel pak veren achter zich aan van wel drie meter hoog en al die kleuren! Wow! 
Er waren drie corso's, een groep van carnavaldansers, en elke corso had een trommelband achteraan en een koningin.
Ohja, ander grappig feitje over carnaval: hier gebruiken ze schuim. Honderden en honderden bussen schuim werden verkocht, en ja hoor: in de eerste drie minuten toen we naar onze plek op de tribune liepen werd ik al meteen warm verwelkomd en spoot iemand recht voor mijn neus volledig in mijn gezicht. Moet er niet al te charmant uit hebben gezien. Later zaten ook een paar melige mensen achter ons de heletijd ons achterhoofd vol te spuiten nou op het gegeven moment wordt je d'r wel gek van haha. 
Maar het was wel heel grappig, en als je al doe tribunes ziet waar iedereen schuim zit te spuiten ziet er wel bijzonder uit.
Het duurde van ongeveer tien uur s'avonds (wow ze begonnen eens 'vroeg') tot ongeveer drie uur s'nachts.
Zondag sliepen we dus lekker uit.
S'middags na de lunch kochten we mijn kaartje voor de bus terug, en daarna hadden we afgesproken met een paar vrienden van m'n gastzus in een pasteleria, een taartjes café. Nou dat was me toch heerlijk. Toch was zelfs naar een taartjescafé'tje gaan te moeilijk voor mij, want toen ik mijn eerste hapje van die heerlijke taart wilde nemen gooide ik m'n cappuccino over mijn taart en mobiel heen. Gelukkig heeft m'n mobiel een hoesje, dus hij is niet kapot gegaan haha, maar m'n taart had een mokkatwist gekregen. 
Later gingen we naar het huis van één van haar vrienden, maar het regende dondershard, dus moesten we iemand bellen om ons op te komen halen terwijl we ondertussen sfeervol stonden te schuilen onder het afdak van de pasteleria.
S'avonds haalden we eten bij de 'carrito', het karretje. De Carrito is heel erg beroemd en populair, aangezien het een fastfood foodtruck is. Maar het heeft kennelijk het allerlekkerste fastfood en is een groot succes kennelijk. 
Maandagmiddag moest ik alweer op de bus stappen. Daarvoor gingen we nog eventjes een kijkje nemen op de Campo van de gastvader, hij is namelijk een boer.
Maar om 16:55 was het tijd om weer afscheid te nemen. Gelukkig zat ik feze keer in een wat minder warme bus hahaha.
Afscheid van Ester
Oke. Wat minder leuk was, was dat Ester,  uit Italië, maar voor vijf maanden een uitwisseling deed. Vijf dagen voordat ze ging had ik met haar gastzus een surprise-afscheidsfeestje georganiseerd, met haar gastfamilie, haar vrienden van school en de mensen van AFS. We konden het houden bij de quinta van m'n gastvader, en het was supergezellig. Ik had die avond ervoor al samen met mijn consejera een taart en empanada's gemaakt.
Toen hadden we nog maar vijf dagen! De meesten gingen dat weekend, voordat ester vertrok op vakantie, maar ik ging dus niet meer dus we hebben nog zoveel mogelijk dagen bij mij of bij haar thuis doorgebracht.
En toen was dinsdagavond toch echt helaas de tijd aangebroken. We gingen haar uitzwaaien bij de terminal van de bussen, waar ze in haar eentje in de bus moest stappen naar Buenos Aires. Toen de bus begon te rijden zijn we nog snel naar de andere kant van de terminal gerend om haar nog een keer uit te zwaaien, en daarna moest de bus nog stoppen bij het stoplicht dus zijn we haar nog een keer achterna gerend. Dat was wel grappig maar iedereen was wel een beetje sad. Daarna ging ik met mijn consejera en Aurora ijs eten om het verdriet een beetje te verzachten ;) (eigenlijk hadden we gewoon zin in ijs)
Playa del Thompson
Oke, dus een andere dag vroeg een jonge vrijwilligster van AFS die niemand kende in de AFS activiteiten whatsappgroep of iemand zin had om naar het strand van Parana te gaan. Prima. Ze had nog een vriendin meegenomen en een ander meisje van AFS Frankrijk die niet zo vaak zie omdat ze wat verder buiten parana woont. Het strand was best smerig (etensresten, verpakkingen, een grote dode vis...) en het water is modderachtig, dus we besloten om naar een gebouwtje te lopen dat er wel interessant uit zag. Beste beslissing ooit, want het was een soort van zwembad op het strand. Er waren twee kleine zwembadjes en allemaal chillstoelen en je kon er drinken bestellen en dergelijke en het was helemaal niet zo duur. En het uitzicht op het strand en de stad (het strand is een beetje buiten de stad) is prachtig. Ook al kende ik de andere mensen niet zo goed, het was toch erg gezellig. We hadden tereré en koekjes mee dus alles zat goed.
Een andere dag ging ik nog een keer zonder de twee AFS vrijwilligers, en ik had geen lift. Dat meisje uit Frankrijk gaat heel vaak met de bus, en ze zei: is helemaal niet moeilijk. Maar we hebben het wel over Josée ter Heide. Die máákt dingen soms gewoon moeilijk. In dat geval ook. 
Het meisje uit Frankrijk raadde me aan om lijn 6 te nemen, die ging langs een bepaald plein. Ik wist niet waar dat plein was, maar Google maps heeft me geholpen. 
Toch verliep het niet geheel vlekkeloos want het was weer vierendertig graden, ik was laat en ik moest zo'n twintig blokken op badslippers lopen. Bezweet en beblaard kwam ik eindelijk aan. Gelukkig was de bus ook een beetje laat. 
Probleem twee: ik had geen buskaart. Als het goed is kon je in een of ander automaat in de bus met muntjes betalen, maat die was er opeens niet in deze bus. Gelukkig waren er genoeg aardige mensen die me hun kaart wel wilden lenen. Ik zat dus helemaal blij in die bus, kwam ik tot de ontdekking dat er gewoon op drie blokken afstand van mijn huis ook een halte was. Nou lekker is dat heb je voor niets al die blaren en zonnesteek (nee grapje heb geen zonnesteek) opgelopen.
En toen dácht ik dat ik het eindelijk had gehaald. Maar toen kwam probleem drie: ik dacht namelijk dat de bus letterlijk naast het strand stopte, want dat was me verteld. Een aantal mensen in de bus stonden al op, en de buschauffeur zei iets van temprano (betekent vroeg) dus ik dacht o die gaan er gewoon één halte eerder uit. Maar toen opeens sloegen we af naar rechts, terwijl het strand links was. Ik had er helemaal vertrouwen in dat de bus gewoon een andere route nam om nog wat mensen op te halen (ik had namelijk geen zin om weer tot de ontdekking te komen dat er een halte veel dichterbij was), maar we raakten steeds verder, dus op het gegeven moment vroeg ik toch nieuwsgierig: deze bus gaat toch naar het strand? Om als antwoord te krijgen: ja daar waren we vier haltes geleden.
Poep. Meteen uitgestapt en ik kon nog twintig blokken lopen, dit keer met hoogteverschil.
Nou ja, des te groter de beloning was toen ik uiteindelijk bij het zwembad was.

Mijn Spaans 
Gelukkig wordt mijn Spaans steeds wat beter. Het is natuurlijk nog niet vloeiend, kaar een normaal gesprek kan ik echt wel hebben en ik gebruik eigenlijk ook geen engels meer. Alleen met de vriendinnen van AFS, maar zij zijn nu allemaal op vakantie. Als ik iets niet begrijp proberen ze ook in het Spaans uit te leggen wat ze bedoelen, en daarna begrijp ik het meestal wel. In ieder geval is het een hele opluchting dat ik nu gewoon zonder heel veel moeite en heel veel zoeken naar woorden een gesprek kan hebben, want zo is het veel gemakkelijker om een leuke band met iemand op te bouwen. In het begin ging het met de mensen op school, andere familieleden en gewoon willekeurige Argentijnen wat lastig, aangezien engels van geen van beiden de moedertaal is, en het engels voor de Argentijnen net zo moeizaam gaat als mijn Spaans in het begin. Maar het is nu echt leuk dat ik wat soepeler kan communiceren met iedereen.



Oke, de reden dat ik dus niet al mijn dragen zo uitgebreid beschrijf is omdat ik dus ten eerste: lang niet altijd een mega interessante dag heb om over te schrijven en ten tweede: ik moet nu echt een keer uploaden want er komen binnenkort weer wat blokjes aan over spannende uitstapjes :)
Dit zijn echt niet de enige dagen dat ik echt wat doe, want over het algemeen spreek ik wel gewoon met mijn vriendinnen af of ga ik naar de sportschool of zoiets dergelijks, maar dit zijn weer een aantal nieuwe gebeurtenissen waarover ik wilden schrijven.
Ik hoop dat het niet te chaotisch is, maar ik wilde het nu echt even af schrijven, aangezien ik m'n koffer moet inpakken nu..... Maar daarover schrijf ik in m'n volgende blog!
Chau! 
Ps. GISTEREN WAS DE DAG DAT IK AL POTVERDIKKIE VIJF MAANDEN IN ARGENTINIE ZIT