Jueves, viernes, sabado y domingo

Hola todo!
Bij deze een verslag vanaf mijn vertrek tot aan zondag in een notendop (ik ga het proberen, we zien wel hoe lang het wordt).
Laten we beginnen op donderdag, 18 augustus. We begonnen de dag in Heeten heel normaal, we ontbeten en we lunchten. Na de lunch kwamen Romy en Manosha ook nog langs om afscheid te nemen en om me - echt jongens, jullie moeten je inhouden - veel te veel cadeaus te geven (niet dat ik het niet leuk vind ). Toen we richting Amsterdam vertrokken vielen de eerste tranen toen ik afscheid nam van Romy en Manosha. Ook al voelde het nog niet alsof ik een jaar in Argentinië zou doorbrengen, kwam wel het besef dat ik ze een lange poos niet zou zien. 
En toen reden we weg naar Amsterdam, om uit eten te gaan. Dit was erg gezellig. We hebben lekker gegeten bij Meesters, en papa heeft nog zijn verhaal in een boekje geschreven, die ik van Hans en Annette heb gekregen. Annette is zelf ook op uitwisseling geweest, en vertelde me op mijn afscheidsfeestje dat het heel leuk is om in een boekje een verzameling van kleine verhaaltjes hebt van je familie en vrienden. En papa deed het natuurlijk in zijn stijl, namelijk een pas een paar uur voor mijn vertrek. 
Na lekker gegeten te hebben was het dan toch echt tijd om richting Schiphol te gaan. Ik was een beetje gestrest, omdat we ,met de andere Nederlandse uitwisselingsstudenten die naar Argentinië gaan, niet duidelijk een plek hadden afgesproken en ik was bang dat ik ze niet zou vinden. Wat ook nog dubbel drama zou opleveren, één van mijn reisgenoten ons allemaal had ingecheckt, en zij had mijn boardingpass. Maar gelukkig stonden zij en mijn andere reisgenoten mij al op te wachten voor de incheckbalie of zo. Of in ieder geval de plek waar je je koffer kon afleveren. Eenmaal daar hadden we nog tijd zat, dus toen gingen Mama, Henry, Papa, Laura en ik nog een ijsje eten en koffie en thee drinken op het Panorama terras, waarvan we ook al mijn vliegtuig zagen klaarstaan. 
Toen we weer teruggingen naar de verzamelplaats, en het tijd was om afscheid te nemen, werd ik erg verdrietig. We hebben heel veel geknuffeld, en toen was het tijd om naar de beveiliging te lopen. Nog lichtelijk jankend kwam ik daar aan, en ik was zo verstrooid dat ik eerst twee keer mij boardingpass liet liggen toen ik door het poortje wilde lopen, en daarna, toen al mijn spullen door de beveiliging heen waren, de bak vergat waar de inhoud van mijn broekzakken in zat. Dit hield in: mijn oplader, veertig euro, een powerbank (sorry, die was van jou mama), en nog een pen, zakdoekjes en andere troep. Dit bedacht ik me toen ik in het vliegtuig zat, en daardoor raakte ik een beetje van slag, want ja, het is wel erg zonde. Maar ja, niets meer aan te doen. Toen ik het aan mama aan de telefoon vertelde heeft ze een formulier erover ingeleverd bij Schiphol, dus dat komt hopelijk goed. Ook was ik een beetje verstrooid doordat ik gefouilleerd werd, en ik ben nog nooit eerder gefouilleerd, dus dat was lichtelijk ongemakkelijk. 
Eerst moest ik in het vliegtuig naar Parijs. Dit duurde ongeveer een uurtje, en omdat ik me besefte dat het lang zou duren voordat ik mijn familie weer zou zien, was ik een beetje verdrietig. Maar ain't nobody got time for that, want toen we aankwamen moesten we door naar de gate van het vliegtuig dat vanaf Parijs naar Buenos-Aires ging. Toen we eenmaal ingecheckt waren daar, konden we in het vliegtuig stappen, en WOW. Ik was nog nooit in zo'n groot vliegtuig geweest. Er waren drie rijen: drie stoelen links, vier stoelen in het midden en drie stoelen rechts. Ook was alles net vernieuwd, en aan de achterkant van iedere stoel zat een scherm, waarop je films kon kijken, spelletjes kon doen en vanalles en nog wat. En tot mijn grote vreugde kon je ook series kijken. Maar toen zaten we daar een beetje in die stoelen (ik zat in de middelste rij in het midden) en het duurde en duurde maar totdat we opstegen. Toen we uiteindelijk ging racen, was ik opgelucht, de reis kon eindelijk beginnen. Opstijgen vind ik ook altijd een spannend moment, dus ik was blij toen dat achter de rug was.
Eenmaal in de lucht heb ik twee afleveringen van modern family gekeken, nog wat met de andere gekletst en daarna geprobeerd te slapen. GEPROBEERD. Je kan je voorstellen, dat als je een beetje lange benen hebt, en je in het midden zit het niet heel comfortabel zit. In feite vond ik het al niet meer prettig zitten vanaf het moment dat we opstegen. Maar ja, met een beetje gewrik kreeg ik mijn benen onder de stoel voor me - waarschijnlijk tot grote ergernis van de persoon voor me, op het gegeven moment voelde ik haar voeten en realiseerde ik me dat mijn tenen onder haar stoel vandaan staken. Toch was het nog steeds niet heel prettig, want de stoel gaat niet ver naar achter, dus je ligt niet erg plat, en er was weinig ruimte. Met moeite viel ik af en toe in slaap - gewapend met een oogmasker (goed verjaardagscadeau Manosha ) en oordoppen (grote dank aan Hans, mijn buurman). Ook al viel ik iedere keer maar vijf minuten in slaap, was het beter dan niets.
Na een lange, lichtelijk oncomfortabele reis van bijna veertien uur (dertien uur en veertig minuten om precies te zijn) waren we dan toch eindelijk aangekomen in Buenos-Aires. Gelukkig had Schiphol er voor gezorgd dat onze koffers ook waren aangekomen, en nadat we deze hadden opgehaald, moesten ze nog een keer door de beveiliging. 
Toen konden we door naar de AFS vrijwilligers die ons opwachtten. Het was een lichtelijke chaos, want we stonden daar maar een beetje in het midden van de hal, te wachten op wat we nu gingen doen. Ook moesten we ons paspoort en visum nog laten "controleren". Het hield in dat ik mijn paspoort gaf aan de vrijwilliger, deze er een tiende seconde naar keek en hem toen weer aan mij terug gaf. Toen namen de vrijwiligers ons mee naar terminal C, waarvoor we eerst naar buiten moesten. Ook al was het een klein stukje lopen, leek het heel lang. Dit had mogelijk te maken met het feit dat ik een zware rugzak op had, een koffer van dik tien kilo in mijn linkerhand een een koffer van ruim twintig kilo in mijn rechterhand. Ik dacht eerst: "oh nee. Mijn rechter arm en schouder zullen voor eeuwig afsterven." Maar toen bedacht ik me dat ik het positief moest bekijken en zag het als een stevige armspier training. En geloof me, die was na dat kleine stukje nog niet afgelopen die dag.
Toen kwamen we aan in terminal C. Hier moesten we opnieuw ons paspoort en visum laten zien, en kregen we een gekleurd bandje om. Ik had geel, en dat betekende (waar we naar een lange tijd achter kwamen) dat we om twee uur de bus namen. Waar naar toe? Niemand die het wist. Wat ook vreemd was, was dat we een formuliertje kregen waar allerlei andere tijden opstonden. Ik zou om 16:15 (Argentijnse tijd) vertrekken naar Paraná, ,maar volgens mijn bandje zou dat om twee uur zijn. De anderen met een geel bandje hadden ook allemaal andere vertrektijden, dus niets maakte ook maar enigszins sense. 
Maar ja, wij dus wachten, op de koude vloer in de hal van terminal C. Op het gegeven moment waren onze konten compleet versteend. Aangezien we sinds acht uur s'ochtends waren aangekomen, en niet hadden gegeten sinds het - sorry - smerige voedsel in het vliegtuig, wilden we toch wel wat eten. Ons instinct leidde ons naar de Mac. Maar ja, daar kon je niet met een maestro kaart betalen, en peso's hadden we niet. Dus zochten we naar de bank, waar we na ongeveer een kwartiertje wachten tot de ontdekking kwamen dat je achttien moest zijn om geld te wisselen - wat uiteraard nergens op slaat. Dus wij weer teug naar de Mac, waar we tot de vreugdige ontdekking kwamen dat ze gewoon euros aannamen. 
Na lekker gegeten te hebben en optimaal geprofiteerd te hebben van het wifi, liepen we weer terug naar terminal C. We hoefden nu niet zo lang meer te wachten op de bus waarvan we geen idee hadden waar het ons heen zou brengen. Toen ik in de bus zat, bedacht ik me dat we misschien naar een centraler busstation gingen, van waaruit de andere bussen naar steden vertrokken. En verrek, ik had gelijk. 
Het wachten hervatte zich in een ruimte die ver lopen was, en opnieuw vreesde ik voor mijn armen (maak je geen zorgen, ik heb ze gelukkig nog). 
Toen was het tijd om in de zogeheten "flechabus" naar Paraná te vertrekken. Ik was inmiddels erg moe, maar gelukkig waren de stoelen in de bus comfortabel. Wederom sliep ik een heel, heel, heel klein beetje. De reis leek niet op te houden (ook al was de busreis relatief kort, zeven uur), maar uiteindelijk, om vijf voor elf s'avonds, Argentijnse tijd kwamen we aan. 
Eventjes door middel van ingewikkelde wiskundige vaardigheden erbij stilstaan hoe zielig ik was. Ik vertrok donderdag avond om half negen, en kwam vrijdag avond vijf voor elf aan. Dat betekent dat mijn reis 26 uur en 25 minuten duurde. Plus het tijdverschil, 5 uur, dus 31 uur en 25 minuten. De laatste keer dat ik fatsoenlijke slaap had, was donderdag ochtend, wat op dat moment voor mij ongeveer 43 uur geleden was. In deze 43 uur had ik dus alleen af en toe een klein beetje geslapen in een stoel. Dus ja, toen ik aankwam was ik behoorlijk gesloopt.
Maar dat verdween meteen toenik dus bus uitstapte. Ik stapte uit, en daar stond meteen een hele club Argentijnen te wachten. Aitana, Jana, Marcela en José Lino kwamen meteen op me af om me te begroeten met een knuffel en een zoen op de wang. Ik begon meteen te trillen door vermoeidheid, de kou, maar voornamelijk omdat ik na al die uren reizen eindelijk mijn gastgezin kon ontmoeten. En toen kwam het meest vreugdige moment: mijn armspiertraining was afgelopen. José Lino, de vader na, mijn grote koffer en Aitana, mijn zus nam de kleine. 
We liepen naar de auto, laadden de koffers in en reden naar huis. Intussen kreeg ik allerlei vragen, en Aitana diende als vertaler, omdat zij als enige Engels spreekt en mijn Spaans nog niet bepaald muy bien is. 
We kwamen aan bij het huis, en het is een erg mooi huis. Toe ik naar binnen ging, kwam ik erachter dat ze hadden gewacht met avondeten, en we aten tarta, een soort van quiche. Eindelijk een goeie maaltijd. Ik ging me nog even douchen, en toen kon ik eindelijk een fatsoenlijke slaap pakken (nou ja, wat je fatsoenlijk noemt, ik kroop pas om half twee mijn heerlijke bedje in).
Pfoe, ik heb toch liever een noot, dan de dop ervan, want in een notendop vertellen lukt me nog niet erg goed (snap je de woordgrap?) Respect als je mijn gezemel zo lang hebt kunnen volhouden.  Misschien moet ik ook maar een korte samenvatting proberen te maken, voor als je geen zin hebt zo'n lap tekst te lezen. 
Maar ik ben - helaas - nog lang niet klaar! Ik moet je namelijk nog vertellen over het weekend. Ik stond om ongeveer negen uur op zaterdag. Ik had net al mijn Nederlandse cadeautjes - voornamelijk eten - uitgepakt toen Aitana naar mijn kamer kwam om me wakker te maken (wat ik zeldzaam genoeg dus al was). Ze hielp me de cadeaus - eten - naar beneden te brengen en eenmaal daar legden we alles op het aanrecht. Iedereen was erg enthousiast erover. Ik ontbeet met een kop thee en een broodje met dulche de leche (HEERLIJK) en Aitana deed een stroopwafel in de magnetron, die ze bij haar ontbijt consumeerde. Ze vonden het allemaal erg lekker. 
Na het ontbijt gingen we naar een klein boetiekje waar ook schooluniformen verkocht worden. Ik kon kiezen uit een rokje of een broek, en op foto's had ik al de rokjes gezien, en ze zagen er niet slecht uit, dus ik koos voor het rokje. De rest bestaat uit een wit shirt met het logo, en een grijze trui met het logo. En onder het rokje draag je een panty en ergens anders hebben we de toegestane zwarte schoentjes opgehaald. 
Verrassend genoeg was maat 42 makkelijk verkrijgbaar. Daarna kwamen we een vriendin van Aitana tegen, Eugenia als ik het goed heb, die meeging naar huis. Eenmaal daar gingen we een film kijken met - jazeker - Spaans ondertitels. Toen de film klaar was gingen we naar de Argentijnse Carrefour, die ook in Europa te vinden zijn. Maar de inhoud was wel redelijk anders. We haalden wat te eten voor de lunch en daarna gingen we lunchen. Daarop volgend ging ik bellen met mijn familie (mama, Henry en Laura) Ik moest eigenlijk al meteen huilen toen ik ze ging bellen, maar het was heel fijn om met ze gepraat te hebben. Ik miste (nee mis) ze, en dat viel me even behoorlijk zwaar. Ook was ik nog best wel moe van de reis, en een beetje verstrooid doordat alles zo anders hier is. Toen het gesprek klaar was, liep ik naar beneden, en vertelde Marcela (mijn gastmoeder) dat ik jullie allemaal heel erg mis, en moest eigenlijk meteen weer huilen. Ze begrepen het wel, en ik heb met ze erover gepraat. Ik dronk een kopje the met ze, en daarna ging ik maar een dutje doen, omdat we daarna nog naar een rugby wedstrijd zouden gaan kijken. Althans dat was het plan. Ik ging om ongeveer vier, vijf uur slapen, en om tien uur maakte Aitana me weer wakker. Ik geef de schuld aan het fijne bed. Ze had een zogeheten Medienda voor me meegenomen, een soort van tweede ontbijt met koekjes, zodat je je maag nog even tevreden kan houden voordat je gaat avondeten.
We gingen naar beneden, keken een in het Spaans gesynchroniseerde Pretty Little Liars en daarna gingen we pizza eten. Marcela's nicht was er trouwens ook, toen ik beneden kwam al. Na het avondeten bleven we kletsen, en rond twaalf uur gingen we slapen.
Zondagochtend sliep iedereen uit, en ik was zowaar de eerste die was opgestaan (dat is zeldzaam). De rede hiervan is eigenlijk simpel, ik sta hier redelijk vroeg op omdat ik beleefd wil zijn, en ik niet wist of ze in Argentinië misschien op zondag juist heel vroeg opstaan. Ik begon mijn ochtend met een appel en mijn boek. Ik heb een poosje gelezen, toen ook Aitana opstond. We ontbeten en daarna ruimden we onze kamers op. Ik las nog een beetje, en rond twaalf uur was het tijd om te vertrekken naar de quinta. Het is een soort van buitenhuis, aan de rand van de stad. Dit huis is van de familie van José Lino, de vader. De hele familie was er ook, en dit gaat zo iedere zondag. We aten als lunch (almuerzo) vlees van de gril, en lekkere salades. Ook was er als toetje een heerlijke "torta bonbon". Het was een taart met aan de buitenkant chocolade, en aan de binnenkant dulche de leche - spreekt voor zich, als een bonbon. De taart was heerlijk. Maar het eten en de mensen waren niet alles wat leuk was, want kijk maar naar de foto's. Het uitzicht is purraaaaachtig.
Na het toetje gingen we er weer vandoor, want we gingen nog langs Aitana's vriendinnen. Eerst zouden we een zogeheten Peña houden op zaterdag, maar aangezien ik toen in slaap was gevallen en ze me niet wakker wilden maken, ging ik ze nu maar ontmoeten. Aitana's vriendinnen zijn erg grappig, hoewel ze me slechte woorden in het Spaans probeerden aan te leren (waarvan ik *ahem, papa* sommige al kende). Na een uurtje liepen we terug naar huis om Jana te halen, en met z'n drieën zetten we voort richting het appartement van de gastfamilie van een Italiaans meisje. Hier hadden we een kleine AFS meeting. Het was erg gezellig en vooral lekker, want er was vanalles gebakken. Ook viel over het uitzicht beslist niet te klagen. 
Om ongeveer half tien liepen we naar huis, en toen we daar een,aal waren begon ik met schrijven. Ik heb een poos (ongeveer een uur) tot nu toe geschreven (ook al is het vandaag maandag), en daarna aten we restjes. Er was nog wat tarta over, we hadden de overige pizza getosti'd, en samem met rijst was dit ons avondeten. 
Na het avondeten had ik niet echt zin meer om te schrijven, het was al laat, dus ging ik nog wat lezen en daarna slapen. Dus nu schrijf ik het laatste deel, maandagmiddag. 
Vandaag ben ik al naar school gegaan, maar deze post is al lang genoeg, dus het bericht over de Argentijnse school in Paraná, CAE, zal later nog komen.
Dus voor nu: toedeledoki en succes in Nederland (zonder mij erbij heb je dat hard nodig )  !!!

Ps. Ik kom we net achter dat ik vergeten ben te melden dat afgelopen zondag (ieder jaar de derde zondag van augustus) een zekere "dia del niños" is, de dag van de kinderen. Het is een soort tweede verjaardag, en mijn gastouders (Marcela, José Lino) en grootouders (Graciela en de andere naam was te moeilijk om te onthouden ) hadden ook een cadeautje voor mij gekocht (kleding en een grappige mok), echt lief!

Pps. Het lukt me niet om foto's toe te voegen, maar ik moet nu slapen, dus ik vogel later uit hoe dat moet