PATAGONIA VIAJE (De reis in Patagonië)

Hoi!!
Zoals beloofd een lekker uitgebreid reisverslag. Het begon met een paar daagjes in Neuquen, daarna trokken we door maar Comodoro Rovadavia; daarna el calafate en tot slot naar een heel zuidelijke stad Rio Gallegos. Het hele zuiden van Argentinië heet Patagonia, vandaar de titel. Ik heb om valse beloftes te voorkomen maar vast wat foto's geüpload, maar ik kwam helaas niet verder dan twintig; reislogger haat mij ofzo. In ieder geval schrijf ik de laatste paar dagen even af en dan probeer ik het na het uploaden van dit 'verslag' weer even opnieuw. Als het lukt, bereidt je dan voor op heel veel foto's van een homp ijs - ook wel bekend als gletsjer. 

Dag 0 - vrijdag 27 januari
Paraná - reisdag
Ik moest de bus pakken om 8:15 s'morgens, dus wat vroeger opstaan dan normaal in de vakantie. Om zeven uur s'ochtends werd ik als een zombie met een grafstem wakker - letterlijk, mn keel was helemaal opgezet en ik had haast geen stem. Mijn nieuwe gastmoeder bracht me naar de terminal. Eenmaal daar kocht ze ibuprofen voor me aangezien mn keel veel zeer deed. De mensen zijn hier nogal dramatisch wat betreft medicijnen, maar dat had ik volgens mij al gezegd. In ieder geval wel superlief :)
De busreis was geschat op eenentwintig uur wat uiteindelijk drieëntwintig uur werd. Nou das lekker lang. Ik heb voornamelijk muziek geluisterd en uit het raam gestaard, en toen viel me op dat de helft van het land onder water staat, supervreemd. Het leuk wel alsof we door een meer reden. Nou ja kijk de foto's maar (als ik die ooit nog ga uploaden haha ik zeg zo vaak kijk de foto's maar terwijl ze dr de helft van d tijd niet eens zijn). 
Snachts PROBEERDE ik te slapen. Rijdend is het sowieso wat moeilijker, maar dr zat een enorme man naast me, en er was zegmaar een armsteun in het midden, maar de stoelen waren superdicht bij elkaar. Zijn elleboog lag bijna op mn buik zegmaar en het was echt ongemakkelijk ik probeerde me helemaal klein te maken om niet zo ongemakkelijk in aanraking te zijn met een onbekende zegmaar haha. Ja beetje vaag verhaal dit, maar ik moest het eventjes kwijt ;)
Nog iets bijzonders over de reis was dat we in de late avond werden aangehouden door de politie die onze bus even gingen controleren. Nou beoordelen op uiterlijk daar deden ze wel aan, want ze kwamen de trap op (ik zat boven), en ze wezen me meteen uit: 'Vos. Extranjera' (Jij. Buitenlander). 'Pasaporte.'
Nou dat was vrij onvriendelijk van de Argentijnse politie, maar daarna vroegen ze aan één iemand (precies de vrouw met tattoos en haar haar voor de helft weggeschoren en de andere helft geverfd) om haar tas leeg te halen om te controleren op drugs. Maar ook echt alléén haar (niets gevonden trouwens). Wat een oordelen toch weer, minpunten voor de Argentijnse politie ;)
Uiteindelijk om 7 uur s'morgens de volgende dag; zaterdag kwamen we aan in Neuquen.
Dag 1 - zaterdag 28 januari
Neuquen - aankomst, uitslapen en ...boeddhabijeenkomst....?
Met vertraging kwamen we dus ongeveer twee uur later aan in Neuquen, waar twee AFS vrijwilligers en een meisje uit Frankrijk ons opwachtten. Samen met haar zat ik in een tijdelijk gastgezin in Neuquen voor en na vertrek van de werkelijke reis. We waren allebei helemaal gesloopt, dus we hebben gedoucht, gegeten en geslapen, ik tot de lunch en het meisje uit Frankrijk tot ongeveer vijf uur. 
Het gezin bestond uit twee ouders, en twee dochters. Het was een erg klein huisje van 1 verdieping, maar ze waren allemaal heel aardig. 
Toen wij aankwamen was alleen de oudste dochter van 32 thuis, de rest was op vakantie. Zij is een boeddhist, en had precies deze dag (nadat we de hele dag gepit hadden) een bijeenkomst met de Boeddhagroep van Neuquen, dus nodigde ze ons meteen uit. Dat was erg leuk van haar, maar ik schrok me eerst wel ff de pletter hahaha. We liepen namelijk naar het huis van een van haar vrienden, en ik hoorde al gezang ofzo. Toen we binnen kwamen zat een stuk of tien man een mantra van Japanse woorden te zingen, maar echt intens en met veel emotie. Ik wist niet wat me overkwam haha ik werd er eerst zelfs een beetje bang van haha want op het gegeven moment zaten twintig mensen hard en intens te mompelen in Japans en het klonk alsof ze een of andere bezwering aan het doen waren ofzo, ze hadden ook een soort van kettinkje in hun handen met kraaltjes die ze de hele tijd heen en weer wrongen ofzo. En ze zongen richting een kastje waar een papiertje met Japanse symbolen hing. 
Dit ging een uur lang door. Een heel uur, zonder stoppen.
Daarna aten ze wat facturas (allerlei soorten zoete broodjes, persoonlijk ben ik er niet zo heel dol op), en kletsten ze nog wat.
Dat was wel een bijzondere ervaring.
We vertrokken weer en liepen terug langs een van de twee rivieren van Neuquen, maar het was helemaal verwaarloosd en een beetje weggestopt; er stonden allemaal bomen voor en er was niet echt een pad, en op het pad lag over groot afval. En veel.
Toen we s'avonds terug thuis kwamen was ik opnieuw gesloopt, maar de rest van de familie was net weer thuis. We aten pizza en empanada's, maar ik had niet veel trek.
Ook wilden ze s'avonds nog even de andere rivier en de costanera laten zien die er een stuk beter aan toe was dan die van eerder die avond. Uiteindelijk lag ik om 2 uur weer op bed.

Dag 2 - zondag 29 januari

Neuquen - meer cochon

Zondag stonden we op rond negen uur, want we zouden naar een meer ongeveer een uur van Neuquen gaan. Een aantal mensen van de Boeddhabijeenkomst hadden ons uitgenodigd in hun quinta vlakbij het meer. Daar aten we asado (het zal toch weer eens niet) maar dit keer van berggeit of schaap ofzoiets, aangezien die in dat gebied veel voorkomen.

Na de asado zouden we naar het meer gaan, maar we moesten nog even wachten op de rest, want ik en de twee kinderen, een tweeling, waren al snel vol. De tweeling was negen jaar oud, en dat jongetje vond me geweldig ofzo, dat meisje uit Nederland, superschattig. Hij liet me de quinta van hun buren zien (die nog lang niet af waren, het waren meer bouwvallen), en we gingen een stukje 'fietsen'. Ik zat namelijk op de fiets van z'n zusje, die beide heel klein zijn. Ik kon maar net trappen. En dat op een onverharde weg met verhogingen en veertig graden buiten. Helemaal top. Want ook al waren we meer in het zuiden, er heerste nog steeds een pleureshitte. Oh ja, voordat we asado aten gingen we ook nog naar een dinosaurusmuseum, want die leefden vroeger kennelijk in dat gebied. Oja en op de terugweg gingen we heel avontuurlijk op mijn badslippers door het bos zonder een pad. Ik ben gek genoeg niet gevallen daardoor, maar wel liep ik tegen een supergrote tak aan die gewoon opeens uitstak en ik niet zag. Lekker bezig, gelukkig niets behalve hoofdpijn aan over gehouden.

Toen gingen we eindelijk naar het meer. En het was heerlijk. Turkoois blauw, lekker fris en zacht. We waren er een aantal uur, en ik heb bijna de hele tijd in het water gedobberd, heerlijk.

Daarna hadden we nog avondeten en was het tijd om te gaan. Het jongetje was helemaal verdrietig, nou dat vond ik wel zielig voor hem,  hij moest zelfs huilen :(

Nou ja, op de terugweg heb ik mn eerste Argentijnse file meegemaakt. De eerste keer dat een weg zo druk was omdat iedereen massaal maar het meer was getrokken (ook al merkte je dat daar niet, het was enorm en iedereen trok naar een andere kant.

Dag 3 - maandag 30 januari

Neuquen - reisdag

Dag 3 begon met lunch. We waren heel laat thuis gekomen de dag ervoor dus we sliepen lekker lang door. Daarna speelden we kaarten met m'n andere tijdelijke gastzus en haar vriend, en daarna gingen we richting de terminal. We kochten nog wat busvoedsel, en toen kwamen al iedereen tegen! We waren wel met veertig mensen van zestien verschillende landen, echt heel gaaf. Alhoewel de helft uit Italianen en Denen bestond, was het nog heel gaaf. D'r waren iets van twaalf Italianen en ook een stuk of tien Denen. Snel kwam ik al een paar oude bekenden uit Santa Fe en omgeving tegen. Iemand uit Italië, Frankrijk en de verenigde staten. Met z'n viertjes stonden we te kletsen met nog twee meisjes uit Canada, en twee anderen uit de staten. De sfeer op de terminal was meteen al zo goed :)

Rond 6 uur vertrokken we met de bus. In de bus hebben we voornamelijk (bij)gekletst en gekaart. Rond tien uur stopten we voor avondeten. Arme bediener. Onze voertaal was namelijk al snel overgegaan van Spaans naar Engels, en de arme man legde heel chaotisch uit wat hij op het menu had. Niemand wist echt wat we nou allemaal besteld hadden, maar ik weet dat die man heel, heel blij was toen het eten eindelijk bij ons op tafel stond. 

We zaten met ongeveer tien van de veertig aan een tafel, en het was megagezellig. We kenden elkaar nog helemaal niet, maar iedereen was heel enthousiast en we raakten niet uitgepraat. 

Toen we terug in de bus gingen, gingen de meesten slapen.

Dag 4 - dinsdag 31 januari

Comodoro Rivadavia - reizen en verkennen 

De volgende dag stopten we om half zeven voor ontbijt: één drankje en twee medialunas; heel kleine Argentijnse croissantjes. Gelukkig had ik nog een appel bij me ^^

Daarna moesten we nog tot de middag in de bus stinken totdat we eindelijk aankwamen in Comodoro Rivadavia. We zaten in een mooi hotel, en hadden ongeveer een halfuurtje om te douchen en onze spullen te dumpen voor de lunch. Ik zat samen met een Frans meisje op de kamer, en aangezien ik altijd supersloom ben besloot ik savonds te douchen, alleen even me omkleden. Daarna trokken we met z'n allen 400 meter vanaf het hotel om een restaurant op te vullen. We zaten met ongeveer acht aan een tafel en het was wederom weer heel gezellig. Ik probeerde on telkens met andere, nieuwe mensen die ik nog niet kende aan tafel te schuiven, om de hele groep te kennen. Ik had alleen beter een andere plek kunnen uitzoeken, want onze tafel moest een dik uur op ons eten wachten. Maar zoveel maakte het niet uit, want we konden toch de hele tijd kletsen. 

Na het middageten hadden we tot het avondeten tijd om de stad zelfstandig te verkennen. Het meisje uit de staten en ik wilden naar het strand, en uiteindelijk groeide de groep van twee tot twintig. Als een ordinaire club toeristen trokken we de meest onlogische route. Je kon letterlijk de zee zien, en toch besloten we om ervan weg te lopen. Nou ja, uiteindelijk wel gevonden. We namen foto's, renden de zee in als kleine kinderen en gooiden steentjes, aangezien het een stenenstrand was. We mochten niet zwemmen van de big boss, onze afs leider, dat bewaarden we voor de laatste dag in Puerto Madryn. Het was trouwens ook lichtelijk koud. Op het strand kwamen we Italiaanse vrienden van de Italianen tegen (ze zitten overal - nee echt waar in heel Argentinië zijn 97 Italiaanse uitwisselingsstudenten). We zaten met een grote kring terere te drinken op het strand, en steeds meer AFS'ers trokken naar het strand. Met een meisje uit Canada, ging ik naar schelpen zoeken. En met succes. Een van de eerste dingen die ik er mooi van uitzien en ook oppakte bleek na drie seconden van uitvoerige bestudering een skelet van een eendenkopje met bloed erop te zijn. Goed begin.

Het meisje uit Canada had meer succes, ook al vond zij in feite ook stoffelijk overschot: een zeester. 

Naast lijken oprapen hebben we ook nog wel een aantal mooie schelpen gevonden. Oh ja, en ik heb haar het woord 'schelp' en nog wat andere Nederlandse woorden geleerd, en dat ging d'r verrassend  goed af. Later heb ik een leuke pagina met Nederlandse woorden in haar reisdagboek mogen maken. 

We hadden nog wat tijd voor het avondeten, dus liepen we nog een stukje door de koele, winderige stad heen. 

Het avondeten was een lekker buffet, een heerlijk toetje en daarna kregen we allemaal een mooi roze shirt van het reisbedrijf. 

Na het avondeten gingen we naar de kamer van twee meisjes uit de staten en het meisje uit Canada. Daarna gingen we nog voor een uurtje ongeveer naar beneden waar ook een aantal mensen zaten. Het was heel gezellig, en rond één uur ging ik naar m'n kamer en kon ik me eindelijk douchen, god wat moet ik gestonken hebben.

Dag 5 - woensdag 1 februari

Comodoro Rivadavia - Meer bus en meer zee

S'morgens konden we 'uitslapen', we vertrokken namelijk om tien uur. 

Er was een heel lekker en uitgebreid ontbijtbuffet, een stuk beter dan twee minicfoissantjes. Dr waren helaas wel weer wat struikelpunten; cornflakesmachines. Dan moet je zo draaien en dan komt het als het goed is uit een bak keurig in je kommetje vallen, maar bij mij viel natuurlijk bijna de hele inhoud eruit, het bleef maar doorstromen. 

Nou ja, niks aan het handje, we moesten namelijk snel door en ik had ongeveer een kwartiertje die tijd om al mijn spullen te pakken. We moesten weer in dezelfde bus, en we deden een citytour, om daarna meteen door te gaan naar een kleiner dorpje. 

Niemand vond de citytour reuzeinteressant, maar dat kwam ook omdat de eerste helft we bijna niets konden verstaan (de microfoon kraakte heel erg), en de tweede helft de vrouw over wallmarts begon te praten en daarna niet kon ophouden over supermarkten (wanneer ze waren opgericht, dat je er kaas kon kopen, maar ook brood, maar ook schoonmaakmiddel...).

Op het gegeven moment waren we aan de rand van de stad weer bij de zee. Er was niet echt een strand, maar wel een hoop rotsen/stenen die in ongeveer 100 meter de zee in liep. Dus uiteraard moesten we daar overheen klauteren. Op het eind ging ik en een aantal anderen mensen daar de zee nog in (natte voeten in sneakers stopt ons niet) en het was heel mooi. Wel was er ipv zand, een soort van scherp zwart koraalachtig iets op de bodem. Deed wel een beetje pijn, maar ach. Je kon trouwens heel ver de zee inlopen aangezien het water niet hoger dan je enkels kwam voor een heel stuk. We genoten van het uitzicht op de omliggende bergen rondom de stad Comodoro Rivadavia en namen een aantal foto's.

Toen we na een heftige klautertocht weer in de bus waren beland (verdomd met droge voeten), gingen we naar een uitzichtpunt over Comodoro. Weer fototijd, en daarna weer verder. We gingen terug naar de stad en hadden lunch in hetzelfde restaurant. 

Na de lunch gingen we aan de andere kant van de stad een heuvel/berg over, en kwamen aan bij een andere stadje, Rada Tilly. We gingen niet dat stadje in, aangezien het qua stad niet echt interessant was, maar we gingen omhoog op een heuvel/berg (ik weet niet hoe ik het moet noemen het was nu niet echt hoog als in gebergtes maar ook niet heel laag. In iedergeval was het er heel mooi, en we hadden een prachtig uitzicht op het breedste strand dat ik ooit gezien heb. We namen weer foto's en groepsfoto's, en ik weet niet wie op het idee kwam maar op het gegeven moment deden we kanons van vader Jacob, maar dan zong iedereen het in hun eigen taal, echt leuk :)

Daarna gingen we uiteraard naar beneden om naar dat prachtige strand te gaan. We mochten helaas wederom niet zwemmen, aangezien we een uur later weer de bus in gingen en daarna weer een hele dag daar in moesten blijven.

Iedereen rende massaal de zee in, en we lieten onze schoenen op het strand staan. Geen slim idee, want na vijf minuutjes geprutst te hebben in het water, kwamen we erachter dat het vloed werd. De schoenen stonden echt op ruim twintig meter van het water af, maar toen we terug kwamen waren ze allemaal lekker nat. Ik kon eerst maar eentje terugvinden en was bang dat de zee de andere had meegesleurd. Gelukkig vond ik m al snel tien meter verderop de zee in, voordattie voor eeuwig zou verdwijnen.

Met een klein groepje besloten we een strandwandeling te maken. 

Ik moest gewoon even een aantal radslagen doen (kom op we waren oo het strand) en toen heb ik weer geleerd dat dat in het engels 'cartwheels' heet. In het Spaans weet ik het helaas niet, wacht ik zoek het meteen even op: 'pirueta de lado'

Na een uurtje moesten we helaas weer de bus in. Dr stond weer vierentwintig uur bussen op het programma. Tot nu toe had ik alleen nog maar gekaart met normale kaarten, en een boel nieuwe spellen aangeleerd, maar dit keer leerde ik truco spelen met Spaanse speelkaarten. Het is een typisch Argentijns spel en heel erg leuk, het leukste kaartspel dat ik ken denk ik. Oja, en het spel met de meest onlogische regels maar daar zal ik jullie maar niet mee lastigvallen. Het duurde een paar uurtjes voordat ik het echt geleerd had en onder de knie had gekregen, maar toen kon de fun echt beginnen.

Rond acht uur kwamen we aan in 'Caleta Olivia', een klein stadje waar we zouden avondeten. Daar hadden we een uurtje vrij en daarna moesten we naar de pizzaria. Samen met een paar anderen kwamen we uit op een soort van pleintje, waar we besloten het 'ninja-spel' te doen. We kregen een paar vreemde blikken maar ja.

We sloten de dag af in de pizzaria. Ik weet niet of ik al eens mijnmening heb gedeeld over Argentijnse pizza's, maar zo niet, dan bereid ik je vast voor: die is niet positief. 

Argentijnse pizza is voor mij namelijk gewoon brood met teveel gesmolten kaas. Vaak zit er ook nog ham op, en dan noemen ze m 'especial', maar dat issie niet echt. Het deeg is gewoon broodjesdeeg ofzo, en hij is niet lekker belegd (amper tomaat(ensaus), kruiden en de mozzarella smaakt naar plastic). Na al dat negatieve gedoe: deze pizza was gek genoeg wel lekker. 

Dag 6 - donderdag 2 februari

El Calafate - bus en verkennen

Bij lunch kwamen we aan in El Calafate. El Calafate is het dichtstbijzijnde dorpje van het op twee na grootste (geloof ik) gletsjer in de wereld. Daarom ook een enorm toeristisch dorpje maar daar kom ik later op. In ieder geval begonnen we die dag met lunch in El Calafate. En ik begon die dag in paniek. Eenmaal aangekomen dacht ik namelijk mijn mobiel te zijn verloren op het uitzichtpunt waar we eerder die ochtend gestopt waren. Het was trouwens een heel mooi uitzichtpunt op 'Lago Argentino' (meer Argentinie). Op de foto zie je m niet echt, hij ligt ver in de verte, maar het is alsnog mooi. Oja en we hadden nog een autowrak gespot maar die heb ik niet gefotografeerd geloof ik. In ieder geval, we gaan weer terug naar El Calafate paniek. In de bus hielpen de buschauffeurs me met zoeken, en na vijf minuten verwoed te zoeken vonden we m eindelijk op een hele stomme plek. In Argentinie heb je in de bus namelijk de stoel, en tegen de rugleuning van de stoel voor je kan je een soort van steun voor je benen naar voren klappen. Maar ik had m dichtgeklapt, en ik vond mn telefoon in het netje dat daarachter was tegen de rugleuning van de stoel voor me. 

Toen kwam mn tweede paniekpunt: ik was de groep verloren. Maar dat was makkelijk op te lossen want ik vroeg aan de eerste voorbijganger offie een groep van een stuk of veertig Engelssprekende jongeren voorbij had zien lopen. Snel zag ik de groep al weer in de verte lopen gelukkig. We kwamen aan bij een buffetrestaurantje. Meestal zaten we in grote groepen bij elkaar aan een tafel, maar ik had lunch met het meisje uit Canada die kennelijk wel echt haar telefoon was verloren, in de zee nog wel. Na de lunch was een halfuurtje gerekend voor de ijsbar. Dat was een optionele excursie, die ik niet deed. Het was maar een halfuurtje namelijk, en er was nog een andere van twee uur waarbij je ging paardrijden met uitzicht op het ijsblauwe meer, dus dat leek me veel leuker. In totaal waren we maar met zn zevenen geloof ik die niet gingen. We verkenden het stadje een beetje, en we verbaasden ons voor het eerst over de belachelijk hoge prijzen van de souvenirswinkeltjes. Want meer van El Calafate bestaat namelijk uit souvenirswinkeltjes. De rest hotels, restaurants en reisbureaus die excursies naar dee gletsjer regelen. En dan nog ongeveer drie huizen voor de mensen die dr werkelijk leven hahaha. 

Daarna gingen we naar het hotel en het was echt een superschattig hotel. Het was roze en lag halverwege een berg en het was gewoon heel mooi. Ik zat op de kamer met een meisje uit België, Frankrijk en Italië. Dat meisje uit België sprak wel Nederlands, maar toen ik haar leerde kennen begonnen we met Spaans te praten, daarna in ander gezelschap engels en toen we Nederlands wilden praten was dat gewoon heel vreemd haha. S'middags gingen zij alledrie siësta houden, en ik ging samen met twee meisjes uit de verenigde staten en dat andere meisje uit Canada weer El Calafate in. We gingen wat souvenirswinkeltjes in en uiteindelijk belandden we bij een chocoladewinkel 'Abuela Goye' (oma Goye). Dr waren buiten op het voetpad twee tafeltjes van die winkel, dus we kochten elk een klein vierkantje en bleven daar buiten zitten om toeristen te spotten (lees: mogelijke Amerikanen, Canadezen of Nederlanders). D'r zat trouwens precies een verhoginkje in de stoep daar dus we konden iedere keer lachen om hoe de mensen er keer op keer overheen struikelden (net zoals dat mij gebeurde daarna jeetje al die tijd heb ik gezien dat ik moet uitkijken verpruts ik het alsnog). Op het gegeven moment kwam onze reisleider ook nog voorbij met twee van de oude vrouwtjes (had ik dat al verteld? Nee volgens mij niet. AFS had de reis zegmaar geboekt bij een Argentijnse reisorganisatie, dus er was een groep van een stuk of tien, vijftien ouderen die opgescheept zaten met veertig stuiterende uitwisselingsstudenten die hun Engelssprekende mond niet konden houden. Arme zielen).

Nou ja in ieder geval zei de reisleider dat we ergens een trap omhoog moesten zoeken naar het hotel wanneer we om half negen weer terug moesten keren voor avondeten. 

Trap is tot het heden niet gevonden. 

We hadden als avondeten weer milanesa met sla en tomaat (het zal eens niet; echt dr waren drie gerechten deze reis: pizza, ravioles [een soort pasta met vulling] en milanesa). En een of ander klef minitaartje als toetje (ik moet weer eens ergens over klagen sorry). In ieder geval was het wel gezellig. Ik had een interessante discussie met een jongen uit de verenigde staten over religie en later bleek-ie iedereen te willen bekeren ofzo maar daar komen we later op.

D'r was ok nog iemand jarig, dus bij het toetje zong iedereen in eigen taal een verjaardagsliedje. De Deense was echt leuk dan moest je een instrument kiezen en dan gingen ze die imiteren ja het klinkt best kinderachtig maar het was wel echt grappig. En het melodietje was ook erg gezellig. Gelukkig voor mij was er ook nog een meisje uit België die met mij in het Nederlands kon zingen, maar ze zong amper mee de verraadster haha. En tot slot zongen we allemaal in het Spaans. Het was echt hele leuk in al die talen :)

Na het avondeten ging ik weer gezellig naar de kamer van dezelfde meisjes met wie ik het centrum in was gegaan en nog een meisje uit Italië. 

Dag 7 - vrijdag 3 februari

El Calafate - excursie naar de gletsjer Perito Moreno - spanneeeeeeend :)

Deze dag moesten we om 6:15 op. Pijnlijk. Iedereen was kapot moe (zoals ik), aangezien we die avond ervoor rond één uur, half twee naar onze kamers gingen.

Een aantal Italiaanse klungels sliepen nog toen wij de bus in gingen, en argentinie is niet erg stipt, maar als het aankomt op geld verdienen met toerisme zijn ze echt pissed als je laat bent. We hadden ongeveer een kwartiertje in de bus moeten wachten, en toen konden we gelukkig vertrekken. We hadden weer een gids op de weg ernaartoe (ongeveer een uurtje), en ik vond het best interessant en deed echt m'n best om te luisteren. Meer dan de helft was al in slaap gevallen, en op het gegeven moment lukte het zelfs mij niet mn ogen open te houden. Ik val nooit makkelijk in slaap maar ik kreeg m'n ogen gewoon niet meer open toen ze naar een paar keer automatisch dichtgevallen waren. Na ongeveer veertig minuutjes kwamen we aan bij een pint in het Nationale Park waar je de gletsjer van een afstand kon zien, waar ik na tien minuutjes busslaap weer wakker werd. Voordat we uitstapten vroeg de gids nog even de naam van een Deense jongen en die werd even in t zonnetje gezet omdat-ie de enige was die niet geslapen had en alles heeft geluisterd. Één van de veertig, oeps...

We kregen zo'n twintig minuutjes, en namen foto's, verbaasden ons hoe koud het was en bewonderden het uitzicht. Het was echt koud (voor Argentinië), ik had m'n shirt, trui, en jas, maar ik wilde eigenlijk ook nog wek wanten een sjaal en muts haha.

Toen was het nog ongeveer twintig minuutjes om naar de andere kant van de gletsjer te touren. Daar waren hele bouwwerken gemaakt om te wandelen door het bos en langs die gletsjer. Iedere keer kon je hoger of lager, dichterbij en verder weg. Er waren drie wandelroutes geloof ik, en hoe dichterbij je kwam, hoe gaver het was. Het was echt zo gaaf, d'r was echt een bijzondere sfeer: koeltjes, stil en natuurlijk een enorm stuk ijs voor je. Zo nu en dan hoorde je, dichtbij of verweg, dat er ijs scheurde of dat het afbrak. Wij hadden het geluk dat we een stuk ijs af zagen breken aan de voorkant waarna het naar beneden stortte. En dat was dan het enige geluid dat je hoorde. Oh ja en af en toe kon onze vijftig grote groep de mond niet houden dus ja. We hadden zo'n anderhalf uur geloof ik om daar rond te lopen en de gletsjer te bewonderen en het was echt geweldig. Ook weer een boel foto's genomen daar, en wat wel jammer was was dat ik mijn vlag was vergeten. D'r werden namelijk een heleboel gave vlaggenfoto's genomen maar dat kon ik dus niet :( en ik was de enige Nederlander dus ja.

Op het gegeven moment waren we klaar met het parcours en wachtte ik met het Canadese meisje op een (achteraf bleek) vochtig bank. 

En toen spotte ik Nederlanders. 

Ik zag al een man met een donkergroene rugzak met een vlaggetje erop genaaid (0heel klein) die verdacht veel op de Nederlandse leek, dus toen ging ik er heel 'onopvallend' achter staan om zogenaamd het wandelbord te besturen maar ze eigenlijk af te luisteren hahaha. En inderdaad het waren Nederlanders. 

Alleen toen ik na al die tijd Spaans en Engels spreken wist ik niet echt wat ik moest doen dus ik keerde me maar naar ze toe en zei: 'Halloooo.... Nederland...!....?'

Nou toen zeiden ze 'ja', en ik wilde gewoon even met ze praten maar die man die wilde al meteen snel weer weg lopen, waarna ik heel verhelderend zei 'ik ook' goh dat was nog niet duidelijk hahaha. En die vrouw wilde nog wel even praten volgens mij maar die man liep snel weg, z'n eerste reactie toen ik 'hallo' zei was ook echt naar achter deinzen, ik moet zeker gestonken hebben ofzo hahaha. 

Ook echt weer zo Nederlands he want het Canadese meisje kwam ook andere Canadezen tegen die waren wel gewoon superaardig (totdat ze zei dat ze uit Quebec kwam, dat is kennelijk een gevoelig onderwerp ofzo). Oja en een aantal andere Amerikanen hadden ook niet echt zin om te praten, maar dat was toch iets minder afstandelijk dan de Nederlanders hahaha.

We keerden weer terug in het hotel met de bus, en het hotel had ons allemaal een lunch gegeven: broodje 'tromroffel' milanesa.

De bus kwam ook langs het centrum, dus toen vroegen ze wie naar het hotel wilden en wie in het centrum wilden blijven. Ik doe niet aan slaap, dus ik ging weer gezellig het centrum in met een stuk of tien anderen. We bezochten honderd souvenirswinkeltjes (allemaal even belachelijk duur), en ik vond echt iets geweldigs: een soort van Argentijnse poncho, maar het is zegmaar een groot kleed, met in het midden een split tot halverwege het kleed zegmaar, en dan kan je hem als trui/poncho dragen maar het is gewoon een dekentje echt geweldig. Wat minder geweldig is is dattie iets van 3000 peso's kostte, wat gelijk staat aan ongeveer 180 euro. Dat werd 'm dus niet. Duidelijk.

Ze hadden trouwens heel veel handgemaakte truien van schapen en geitenwol en ze waren echt heerlijk die dingen.

Later wilde de jongen uit Zwitserland per sé een wafelrestaurant bezoeken, maar e werden doorverwezen naar een schattig restaurantje voor crêpes. Peperdure crêpes. Ze noemden het een Frans restaurant, en maakten het peperduur maar ze konden niet eens goed crêpes spellen, want overal stond met grote letters creppes... Tsja. 

Nou ja, we gingen daar toch maar eten en ik nam die goedkoopste met alleen dulce de leche die dan alsnog 80 peso's was (vijf euro). Ze hadden d'r wel een mooi kunstwerk van gemaakt, dat moet ik ze nageven (zie foto's). Verder kostten ze allemaal rond de 145 peso's echt belachelijk stomme toeristenstad. In ieder geval was het erg gezellig, totdat we weggingen en ik het afstapje niet zag en volledig viel. Het sloeg echt nergens op want ik voelde me vallen maar ik liet me gewoon achterover gaan. Gelukkig ving m'n rugzak de klap op.

Daarna gingen we richting hotel. En daarmee eindige het interessantste van de dag wel. We kregen na het avondeten nog een twintig minuten durende preek over dat iedereen in slaap was gekukeld tijdens de rit naar de gletsjer Perito Moreno, maar daarna ging iedereen vroeg slapen, chef's orders. 

Dag 8 - zaterdag 4 februari

El Calafate - vrije dag voor eventuele excursies: cabalgatas

's Morgens kon ik gelukkig uitslapen. Al mijn drie kamergenoten hadden 's morgens de bootexcursie; vijf uur lang op een boot langs de gletsjer varen, maar daar moest je kapot veel geld voor betalen, en opzich was het al heel mooi dat zo veel naast de gletsjer kon lopen. Alleen jammer dat het ontbijt tot half tien was. Ik had wel een welker gezet, en ik was ook wel wakker geworden (twee keer zelfs: toen m'n roomies om half zeven weggingen en toen m'n wekker ging), maar beide keren draaide ik me weer om. En zo mis je (een goed) ontbijt. Ook wel iets grappigs over het ontbijt; we hadden drie keer ontbijt daar, waarvan ik eentje miste, één keer per ongeluk de vieze dunne yogi alike yoghurt over mn cornflakes deed en een andere keer hete melk d'r over deed. Kreeg ik de kans om lekker cornflakes the eten, verpruts ik het zelf weer.  

Nou ja ik liep maar gewoon naar de lobby/kantine om te kijken of er misschien toch nog iets stond maar nee, dikke pech ontbijt is weg. Dus ging ik maar chillen in de lobby (de enige plek met wifi), en daar vond ik potverdikkie een Nederlands boek. Het ging over feminisme of zo, ik heb er een poosje in gelezen en daarna ging ik met drie Amerikanen en het Canadese meisje naar de costanera van het blauwe Lago Argentino, waar FLAMINGO'S in leven. Vet gaaf. Nou ja, het was een stukje lopen, maar zeker heel mooi. En toen we daar aan kwamen en de hele terugweg begon de religieuze jongen aan z'n betoog achtig iets. De terugweg duurde iets van vijfendertig minuten. We kwamen aan bij het hotel en hadden nog een uur tot de lunch, en we besloten buiten te wachten, aangezien we heel mooi uitzicht hadden. Het ging door. Het was echt grappig want op dat moment begon hij over het bekeren van mensen en dat dat een soort van hobby van m was of zo, maar het humoristische was dat hij als enige stond en de rest zat op de grond in een kringetje om hem heen. We gingen lunchen, en de jongen raakte z'n eten niet aan omdat hij gewoon de hele tijd doorbleef praten. We hebben daar anderhalf uur gezeten. Dat maakt in totaal driënhalf uur, waarin  hij non-stop over z'n geloof praten. Hoe dan. Gelukkig zaten er andere mensen aan tafel, en tijdens de lunch vond ie z'n nieuwe slachtoffers. 

Ik ging met het vaste Engelssprekende clubje weer het centrum in, weer naar een hoop souvenirsshops en heb ook werkelijk iets gekocht (het goedkoopste wat ik kon vinden was een minipinnetje van 50 peso's, maar hij is wel mooi :D) en ook nog wat voor m'n gastgezin, en daarna vonden we een goedkopere chocoladewinkel, waardoor we iets meer stukjes konden kopen. Ik had met kersen, mokkasmaak en dulce de leche crème. We besloten in het parkje dichtbij het hotel onze chocoladepicknick te houden, en we zaten midden in een klavertjes veld. En hoeveel klavertjes vier we wel niet gevonden hebben, echt bizar! Mooie grote, ik had er twee, en de anderen hadden er nog veel meer. Op het gegeven moment was het tijd om te gaan, aangezien we een excursie op het programma hadden staan: cabalgatas (paardrijden). 

We kwamen weer terug bij het hotel en daarbuiten stond nog steeds de Amerikaanse jongen over religie te praten, dit keer in het Spaans voor de mensen op reis die nniet zo goed engels spreken. Echt waar.

Toen werden we weer opgehaald voor de excursie. We gingen naar de rand van die stad, en daar stonden een hoop paarden te wachten. Argentijnen in typische ouderwetse Argentijnse klederdracht hielpen ons op de paarden, en toen gingen we twee uur een tochtje maken; bergje op bergje af, uitzicht op het blauwe meer, en het was echt heerlijk en gezellig en grappig. Ik reed samen met een Italiaan en een Noorse voorop, de rest bleef tamelijk achter. Toen we weer aankwamen kregen we thee en typisch Argentijnse 'torta frita' (een soort van platte niet-zoete maar neigt meer naar zoute oliebol). Toen we weer teruggingen naar het hotel was het bijna tijd voor avondeten, dus gingen we alvast naar de eetzaal. 

Na het eten mochten we tot één uur naar het dorp toe. Maar eigenlijk was dat helemaal niet veel tijd, want we liepen de hele tijd heen en weer van potverdikkie waar gaan we nou heen. Het was ook niet echt handige timing aangezien we de volgende dag weer vertrokken uit El Calafate  om 7:00.

Dag 9 - zondag 5 februari

El Calafate - reizen en reizen en bus en bus (en truco)

We moesten dus vroeg op om onze spullen te pakken, te ontbijten en te vertrekken. Bij het ontbijt had ik voor het eerst geen problemen met cornflakes (yay wat een mentale overwinning) en daarna in de bus kletste ik nog even met een Deen en daarna ging de hele bus eigenlijk pitten. De hele bus sliep vredig, het was een mooi moment, totdat ik in paniek wakker werd. 

De buschauffeur vond het namelijk een goed moment om Argentijnse folklore aan te zetten. Normaal gesproken geen probleem om wat cultuur te delen, maar iedereen sliep net. Daarnaast was het echt verschrikkelijke 'muziek'. Maar echt verschrikkelijk. Je hoorde een beetje gitaar, en een man die heel gepassioneerd sprak over hoe goed zijn weilandje en zn koein wel niet waren, waarnaar een vrouw letterlijk begon te gillen en te schreeuwen. Moet je je voorstellen daarmee wakker te worden, een gillende vrouw nou het was echt verschrikkelijk. Daarna probeerden we weer een beetje te slapen. Voor de lunch, rond half twee kwamen we aan bij een tankstation in Rio Gallegos, waarnaast een restaurantje zat waar we aten. Daarna gingen we even naar de kustlijn van het stadje. Daar waren twee uitwisselingsstudenten die uit Canada en de VS kwamen de landgenoten hadden dus een minihereniging, want daarna moesten we alweer door. Iedereen was tamelijk gaar, maar om onze tijd te doden gingen we weer truco spelen, en dat was echt leuk. Een aantal uur later gingen kwamen we aan in Magallanes, waar we zouden avondeten. Iedereen was helemaal gaar van de busreis en het eindeloze stilzitten, dus toen we een speeltuin zagen beurden we helemaal op. Als kleine kinderen stortten we ons op glijbanen, schommels en wipwaps. Ik heb een Deens meisje van de wipwap geflikkerd aangezien ik een tientonner ben en ze voorover kukelde. Nou ja alles goed haha. D'r lag ook nog een scheepswrakk dus die hebben we uiteraard ook even verkend. Ongeveer een halfuurtje later liepen we naar een sport van eetzaal, d'r stonden twee lange tafels omgeven door vier muren. Gezellig. Oja, en dr hing ook een tv, en het was "Superbowl" op, een Amerikaanse American football (soort van rugby dus) op. Nou de Amerikanen waren helemaal blij, en al helemaal toen bij halftime ofzoiets Lady Gaga optrad. 

Het was erg gezellig, en we namen de gezelligheid weer mee terug in de bus, want we blijven doorgaan met truco. Op het gegeven moment werd de big boss een beetje boos want ze wilde gaan slapen, dus toen deden wij dat ook maar haha. 

Dag 10 - maandag 6 februari

Gaiman/Puerto Madryn - highthee en reizen

Om eerlijk te zijn kan ik me niet meer zo goed herinneren hoe deze dag begon. Volgens mij sliepen we 's morgens voornamelijk, maar ik weet niet meer wanneer en of we überhaupt wel ontbeten hadden. In ieder geval gingen we naar een of andere Engelse theetuin. En daarvoor deden we weer een aantal uur fanatiek truco. We stopten rond elven bij een mooi stenenstrand, met redelijke golven. Uiteraard moesten we weer het water en de steentjes voelen, en na een halfuurtje moesten we weer verder.

Rond een uur of twaalf kwamen we aan de theetuinen van Gaiman. Het was erg mooi en idyllisch aangelegd, maar helaas deden we de highthee binnen. Maar het gebouw was ook wel erg mooi, ze hadden binnen zelfs een fonteintje (helaas vergeten foto van te schieten, maar het was wel erg mooi). We hadden dus binnen een highthee en alles was zo mooi en schattig, en hele aardige vrouwen met bijpassende schorten nieuwe thee kwamen brengen. En we hadden echt zoveel lekkere verschillende taartjes (zie foto's). 

Na 'de lunch' , hadden we nog even tijd om de omgeving te bewonderden, of souveniertjes te kopen of om superschattige katten te aaien. Ik zag namelijk een kat lopen en moest d'r even oppakken. En deze kat was de meest aandachtgretige kat die ik ooit heb gezien, want ze klauwde zich vast en als je d'r weer neer wilde zetten sloeg ze twee pootjes om je heen en klauwde ze zich in je rug als een kleine baby die geknuffeld wil blijven worden. Toen ik haar had overgeheveld aan iemand anders, ging ik nog even het souvenirswinkeltje langs en toen ik terugkwam had de kat iets wits uitgepiest dus ik hoop dat ik geen ziekte heb opgelopen.

We gingen weer verder met de bus, veel truco, en rond vijf uur kwamen we aan in Puerto Madryn (Helaas niet in het walvissenseizoen, maar ja je kan ook niet alles hebben). We zaten in een suuuupergaaf hotel; uitzicht op het strand en de zee, en het was ook tamelijk luxe dit keer. Daarna gingen we ons omkleden en naar het strand. We deden het spel 'Marco Polo' in de zee, genoten nog even van het strand en daarna gingen we kijken of de stad interessant was. We aten al om half negen, dus we hadden zo'n klein halfuurtje om ons alle vier te douchen. Niet genoeg voor vier meiden, dus ik douchte me daarna. We bleven na het eten eerst nog even beneden, en daarna gingen we naar de kamer van de 'Engelstaligen'.  We bleven daar tot ongeveer drie uur en toen gingen we slapen. Ik had gewild dat ik vroeg naar bed was gegaan want dit waren de meest hemelse bedden, kussens, en lakens OOIT. Maar we moesten de volgende dag al weer vroeg op om verder te reizen, dus van het bed heb ik niet veel kunnen genieten.

Dag 11- dinsdag 7 februari

Puerto Madryn/Neuquen

's Morgens moesten we dus vroeg op, en d'r was me toch een uitgebreid ontbijt. Het was niet heel divers of zo (ze hadden zelfs geen cornflakes) maar d'r stonden echt veertig verschillende taartjes en facturas. We ontbeten en daarna was het weer tijd voor vertrek. s' Morgens sliepen we weer voornamelijk, tot de lunch. We hadden met de lunch weer bijna een hele kantine opgevuld, en deden met z'n allen tegelijk een proost. Zelfs een paar willekeurige vrachtwagenchauffeurs die daar zaten te lunchen deden mee. Toen we weer naar buiten gingen, begaven we het van de warmte, want we kwamen natuurlijk weer noordelijker, aan de grens van Patagonia. 's Middags rond vijf uur begon het opeens helemaal 'dusty' te worden ( het was geen mist maar je zag behoorlijk slecht supervaag) en uit het niets begon het kapot hard te hagelen. Het werd helemaal donker en we moesten zelfs stoppen aan de kant van de weg omdat we amper iets konden zien zo. Maar het hagelde écht kapot hard echt in vlagen patspatspats kwam het neer op het land. Het smolt vanwege de temperatuur ook gelijk weer, dus er ontstonden miniriviertjes. Ik heb een filmpje gemaakt, maar dan is het ten eerst natuurlijk weer de vraag of de technologie me gunstig gezind is en ten tweede of je het wel goed kan zien. 

Fun fact iedereens haar was echt helemaal naar de maan van al dat bussen, dus op het eind gingen we allemaal even invlechten en dat soort dingen. We kwamen steeds dichterbij Neuquen wat betekende dat we bijna afscheid moesten nemen. 

Toen we aankwamen voelde het nog niet zo, maar naarmate iedereen werd opgehaald door hun tijdelijke gastgezin en er steeds minder mensen overbleven werd het wel even pijnlijk en er vielen een paar tranen want ik had echt een paar goeie vrienden gemaakt deze reis. Het was gewoon zo bijzonder, want iedereen kwam uit verschillende landen, maar waren met hetzelfde doel in die bus: een uitwisseling doen, Spaans leren, Argentinië verkennen, en internationale vrienden maken. Het maakt iedereen zegmaar hetzelfde soort mens met dezelfde soort instelling, en iedereen was zo enthousiast. Ook waren er veel mensen met dezelfde soorten problemen op uitwisseling, en doordat je zo veel samen bent die reis in een mooie omgeving, kreeg je echt snel een goeie band. Nu was het niet dat ik met iedereen zo god bevriend was geworden, we waren met veertig, maar iedereen had wel een paar goeie buitenlandse vrienden d'r bij gekregen. 

We keerden weer terug naar onze gastgezinnen, en daar bleven we rustig aan, kletsen we met de bewoners van Neuquen, en voor ik het doorhad was het alweer bedtijd.

Dag 12 - woensdag 8 februari

Neuquen - busreis

De volgende dag sliepen we lekker uit. We kochten eten voor de lunch, lunchten, kletsten en voor ik het wist was het al tijd om richting de terminal van d bus te gaan. 

Het meisje uit Frankrijk wilde nog wat langer blijven, dus eerst dacht ik: poep ik moet weer vierentwintig uur alleen in de bus. Maar er waren meer die dezelfde kant opgingen als ik, dus in dezelfde bus zaten. Helaas zat ik wel alleen en de plekken rondom de rest waren bezet, maar ze zaten vooraan en tussen het raam en hun voeten zat redelijk veel plek. Ook zaten er achter nog twee andere meisje dus uiteindelijk zaten we met z'n achten allemaal voorin, weer te kaarten. Niet truco dit keer, maar asshole, een of ander Deens spel. We speelden tot 's avonds laat, want we hadden in gedachten te blijven spelen tot we avond eten zouden krijgen. Maar rond elf uur vroeg een van de busmannen of we konden ophouden, want iedereen wilde slapen. Om om half twee 's nachts met fel licht weer wakker gemaakt te worden voor een waardeloos avondmaal: twee mini empanada's stampvol met gerookte ham, een hamburger broodje met ene plakje ham en het geelste vieze plakje kaas dat ik ooit heb gezien, een of andere cakerol, MET HAM EN KAAS ARGENTINIË WAT IS ER MIS MET JE, en een of ander klef rozijnencakeje dat dan het toetje voor zou stellen. Ik heb het cakeje en een gerookte hamempanada weggekregen, met moeite. Normaal wordt er wel goed voor je gezorgd in de bus, en het is ook nog eens best wel duur zo'n ticket, maar dit was waardeloos.

Dag 13 - donderdag 9 februari

Bus

Vandaag was de verjaardag van het meisje uit België. Toen we ons heerlijke avondmaaltijd om halftwee snachts kregen was ik het al vergeten, maar toen we 's morgens geen ontbijt kregen, kon ik haar toch nog even feliciteren. De rest van de bus moest er iets eerder uit dan ik, dus ik heb voornamelijk muziek geluisterd en honger geleden, tot vijf uur zat ik in die bus en ze hebben ons niks meer gegeven. Normaal krijg je iedere maaltijd maar dit keer hadden ze het verprutst ofzo. In ieder geval had ik dus ook nog vertraging en m'n gastmoeder en gastzus hebben twee uur op me moeten wachten op de terminal. In ieder geval was ik blij ze weer te zien, want ondanks dat ik toen nog niet zo lang bij ze was, ik had ze wel al een beetje gemist.

Nou dat waren de highlights van mijn reisje wel. Ik ben een beetje laat dit keer haha (AHEM ANDERHALVE MAAND)  maar ik wil ook nog schrijven over mijn reis met mama en Henry. Dat zal nog wel even duren, want die reis duurde ook ruim twee weken. Ik zal proberen die iets globaler te beschrijven, maar voor nu hebben jullie wel weer genoeg leesmateriaal!

Besos!