Oh ja, ik houd een blog bij.

Ik leef nog, ik ben niet ontvoerd door de Argentijnse maffia (als die bestaat) en m'n wifiverbinding doet het ook nog.
Ik ben alleen een beetje druk de laatste tijd, of nou ja, ik doe gewoon veel dingen (roeien, dansen, hardlopen, piano spelen, een beetje aan de studie doen en m'n broodnodige hoeveelheid series kijken of gewoon met vrienden afspreken) dus ik heb niet zoveel geschreven (Ahem niks). Ik was in maart begonnen met een blogpost over dat m'n school weer was begonnen, die heb ik nooit afgemaakt en toen opeens was het twee maand later. Jaaa dat van uitstellen afstellen komt is helemaal waar.
Maar goed, alles gaat goed met me en ik dacht het is dus echt hoog tijd om weer iets van me te laten horen :)
Dit is nu al ongeveer de zesde poging die ik doe om deze blogpost te schrijven, dus ik ga het kort houden. Ik heb echt zoveel nieuwe en leuke verhalen te vertellen, maar ik denk niet dat ik dat allemaal in een blogpost krijg. Ik weet ook niet of het leuk is om nog dingen te vertellen die al heel lang geleden gebeurd zijn, maar ik zal toch zoveel mogelijk leuke ervaringen proberen te delen met jullie :) Daarom begin ik nu gewoon even met paar verhalen die ik al heel lang in m'n notities heb staan, en wie weet, voordat ik terugkom komen r nog wel meer. Want ik heb nog maar een maand te gaan! De tijd is echt opeens gaan vliegen.
Ik zal even beginnen met jullie te vertellen over mijn eerste schooldag en eerste schoolweek. Omdat ik dus van gastgezin ben veranderd ben ik ook van school veranderd. In Paraná zitten wel iets van vijftig middelbare scholen ofzo. Nou weet ik niet of ik dit al eens verteld heb, maar er is een verschil tussen privéscholen en openbare scholen. Mijn nieuwe school, D. F. Sarmiento, is openbaar. Wat is het grootste verschil? Stakingen. Scholen krijgen amper geld van de overheid, en bij privéscholen moet je veel meer betalen als je kind daar heen gaat dan als je naar een openbare school gaat, dus het salaris van de docenten ligt dus ook veel lager op mijn nieuwe school, en daarom zijn er heel vaak nationale, provinciale of gewoon van alleen de stad stakingen, bla bla, heel saai, het komt er op neer dat ik lekker vaak vrij ben wat leuk is :)    Oja, en mijn vorige school was een van de weinige scholen die ook nog les in de middag had, dus iedere dag ben ik lekker om 12:45 vrij, en daarna komen andere leerlingen voor de middag les. 
Maar doe ik verder dan helemaal niets? Neh, niet helemaal waar. Ik moet zo nu en dan leren, en ik ga zo'n vier keer per week naar de roeiclub en twee keer per week dansen. Of nou ja, dat deed ik tot ongeveer een maand geleden. Ik was volleybal namelijk best wel aan het missen, en toen ik naar de basketbalwedstrijd van m'n gastbroertje ging, en ik weer in de sporthal was en naast de basketbalwedstrijd waren ze aan het volleyballen toen moest ik gewoon weer spelen. Dus heb ik roeien ingewisseld voor volleybal. Roeien was op zich erg leuk, en ook heel mooi in de rivier hier, maar mijn groep was erg fanatiek en trainden best hard, en in de zomer heb ik er ook echt van genoten. Maar het wordt nu echt een stuk kouder (ja, dat is ook mogelijk in Argentinië), en ik deed het gewoon liever in de zomer rustig aan dan nu dat het ook nog eens koud is te racen en m'n handen kapot te maken van de blaren. 
Nou ja, in ieder geval gaat het erg goed met me en heb ik het nog steeds naar m'n zin hier :)
Oh, ik moet dit ook eventjes vertellen (ik kom zo op m'n eerste schooldagen hoor, maar ik heb zo lang niet geschreven en wil nog zoveel vertellen). Het wordt inmiddels wat kouder, maar twee weken geleden (o poep, inmiddels al anderhalve maand gelden of zoik moet deze blog echt hoognodig posten) op een mooie dag gingen we met z'n allen min één gastbroertje (had weer een wedstrijd), ong 60 km buiten Paraná en een picknick houden op een supermooie plek. Er was een klein stroompje/riviertje en als je een lichtelijk avontuurlijk 500 m afwandelde was om het hoekje een supermooie miniwaterval :)       Maar eerst gingen we lunchen, en daarna ging ik met de tweeling op onderzoek uit. We moesten ook een stukje door een bosje, en toen ik maar eventjes voorop liep stuitte ik meteen op gigantische botten en schrok me een hoedje. Maar ze waren écht gigantisch. Later toen mn gastouders ook meegingen zeiden ze dat ze waarschijnlijk van een koe lagen (er lag letterlijk een heel koeienskelet daar dus). 
Nou ja, uiteindelijk vonden we het watervalletje en het was een leuk uitje :)
Dit was trouwens ná m'n reis met Laura, waar ik in een andere post wel even ov zal vertellen. Goed. Het was echt geweldig :) Echt geweldig :)
In het weekend ga ik de laatste tijd niet meer zo vaak uit; ik vind tot zes uur s' morgens echt te lang en de dresscode blijft rokjes en topjes, terwijl de feestjes meestal half buiten zijn. Hallo, verkoudheid. Af en toe gaan we met een klein groepje afsers en blijven we gewoon iets minder lang, en ik ga gewoon in m'n jeans hoort maakt mij het wat uit. Gelukkig ben ik niet de enige die daar zo over denkt, dus het weekend spendeer ik meestal met Pia, een vriendin uit Duitsland. Een keer nadat ik in haar huis sliep, nam haar gastgezin ons mee om gewoon even in de auto te touren en in Oro Verde (een klein dorpje naast Paraná) huisjes te loeren. Volgens mij hebben we echt wel twee uur in die auto gezeten, uiteraard met mate. En dat is iets wat Argentijnen wel vaker doen, gewoon een paar uur rond rijden met mate haha. In ieder geval was het gezellig :)
Ook ga ik zo nu en dan met vrienden van school naar het park, of spreken we gewoon af op een pleintje of zo om, natuurlijk, weer mate te drinken. (Voor degenen die het vergeten zijn: dat was dus een soort van losse thee met een nogal bijzondere smaak die je met een ijzeren rietje drinkt).
M'n gastzus neemt me zo nu en dan ook mee naar haar vrienden als ik niks te doen heb, dat is ook altijd gezellig :)
Oh ja, en in al die tussentijd ben ik ook verjaard! Zeventien, nog een jaartje en dan ben ik 'officieel volwassen'. Joepie. Maar misschien ook wel even leuk om te vertellen over hoe ik m'n verjaardag hier gevierd heb. Dat deed ik eigenlijk heel bescheiden, ik had niet zoveel zin in al te veel ophef, aangezien ik me ook niet super jarig voelde (normaal ben ik jarig in de lente en zo, en weet men dat het m'n verjaardag is en ik had eigenlijk niet zoveel zin om tegen iedereen te zeggen: ja morgen ben ik jarig he, goed onthouden he. O ja, en het was m'n eerste verjaardag op 10.000 km afstand van huis).
M'n verjaardag begon met 85 trekken aan m'n oren. 
Laat me dat even uitleggen.
Het is hier kennelijk traditie om het aantal jaren dat je verjaart, aan het oor van de gelukkige te trekken. En gezien er vijf van m'n familieleden wakker waren, kreeg ik van ze alle vijf. Maak je geen zorgen, ik word niet mishandeld hoor ;)
Daarna ging ik naar school, waar m'n klasgenoten voor me zongen, en ik vergeten was taart mee te nemen, oeps. Één klasgenoot vond het grappig om wel vijftig keer me te feliciteren, en tot het heden zegt-ie nog steeds een paar keer per week 'gefeliciteerd'.  Op school was ik trouwens ook vergeten dat ik om tien uur een presentatie had. Ik was het zomaar vergeten, want toen we op de vrijdagavond voor die dinsdag bij mijn contactpersoon op bezoek waren, had ze het gewoon even snel gevraagd en daarna had ik er totaal jiet meer aan gedacht. Dat was trouwens echt een hele leuke en gezellige avond. We gingen empanada's maken bij m'n contactpersoon met de nieuwe AFS'er uit Thailand (de enige die nog niet zo goed Spaans kam, maar we vonden het wel zo leuk om hem ook uit te nodigen), Pia + gastzus en ik met mijn gastzus. Mijn gastzus is toevallig ook goed bevriend de dochter van mijn contactpersoon, dus haar zie ik wel vaker,nen het was heel gezellig. Het beste was ook nog dat we alleen in het Spaans spraken. Natuurlijk spreek ik al maanden geen engels meer (ik denk dat ik sinds maand vier/vijf daar ongeveer mee gestopt ben), maar met mijn contactpersoon deed ik dat wel, alhoewel de laatste maanden niet meer, maar met Pia eigenlijk altijd omdat we in het Engels gewoon goed bevriend zijn geworden. Maar als er Argentijnen bij zijn wel gewoon Spaans natuurlijk. Maar dat is gewoon heel voldoenend, als je eindelijk na al die tijd en moeite vloeiend Spaans spreekt. Of nou ja, misschien niet vloeiend-vloeiend, professioneel vloeiend, want er ontbreekt waarschijnlijk een hoop woordenschat, maar gewoon zonder hakkelen en moeite hebben met spreken non-stop kunnen praten met mensen wiens moedertaal niet Spaans is. Dat geeft gewoon veel voldoening :)
Over dat Spaans trouwens: ik heb onlangs ook een soort van Cambridge examen, maar dan in het Spaans afgenomen (CELU), waarvan ik de resultaten krijg wanneer ik weer in Nederland ben, dus ik hoop dat ik geslaagd ben :) Daar kwamen ook een aantal AFS'ers uit de stad Concordia, die op vier uur afstand ligt.
In ieder geval, weer terug naar de speciale dag 30 mei, is wat we de laatste tijd veel doen met AFS is naar scholen in Paraná of Oro Verde te bezoeken, en daar de mensen wat te vertellen over onze landen. Ik was daar samen met twee meisjes uit Duitsland en onze contactpersoon was meegegaan als vrijwilliger. Daarna bleven de mensen nog lekker lang met ons kletsen, echt leuk hoe enthousiast ze weer waren, en nodigden ze ons ook nog uit om naar Cerrito (hun woonplaats, ze kwamen speciaal naar Paraná voor onze presentaties) te komen in het weekend. Uiteindelijk is het er natuurlijk niet van gekomen (dit was al een keer eerder gebeurd en ook met de mensen uit Concordia die ons hadden uitgenodigd). Na de presentatie gingen we voor m'n verjaardag met de deutsche freunden naar de macdonalds. Het is hier ook heel normaal om op je verjaardag je hele klas uit te nodigen thuis en samen merienda (de maaltijd tussen lunch en avondeten in) te eten. Maar ik had twee uur Spaansles (m'n laatste voor het examen) en precies daarna hadden een paar engels les, dus gingen we pizza eten in t weekend, wat ook prima was. Mijn Spaansles had ik met twee Italianen en Pia, dus ik vroeg of ze daarna taart wilden komen eten thuis, maar de Italianen hadden examens op school (als zij in Argentinie goeie cijfers halen hoeven ze hun schooljaar niet over te doen), dus uiteindelijk aten Pia en ik thuis taart, haha. In het weekend hadden we het iets groter gevierd haha. s'Avonds had mijn gastmoeder heel lekker gekookt, en aten we wederom taart. In ieder geval was dat ook gewoon gezellig :) 
Heel veel gezelligheid in deze post :)
Op de dag zelf had ik het niet met heel veel mensen gevierd, maar het was uiteindelijk wel een leuke dag :)
Ik denk dat ik nu dan echt maar moet afronden voor vandaag (of de rest van de maand, zo traag upload ik haha). Ook ga ik deze avond met pia en haar gastzus naar de bios in Santa Fe, dus ik moet het nu wel online zetten anders vergeet ik het weer. Oja en morgen is het een vrije dag, dus kunnen we nu mooi gaan :) Vlaggendag, dag van de vlag. Argentinie heeft overal een dag voor, dus behalve dat dag van de vlag erg leuk klinkt is het ok wel leuk dat iedereen vrij is :)


Adios, amigos!